6 - P. Manutius B. Accolto, Cardinali Rau. Honoratissimo S.D.

Vel in summis occupationibus libenter facio, ut ad te scribam; nunc eo libentius, quod et mearum litterarum satis longum fuit intervallum et otii nunc tantum est, quantum optare numquam ausus essem. Itaque etsi, quod scriberem, magnopere non erat, tamen in tanta vacui temporis facultate non putavi mihi esse committendum, ut tu me quasi negligentem aut, quod gravius esset, tuorum erga me oblitorum (sic) immemorem accusare posses. Accipe igitur aliquid de studiis nostris, quoniam, quid tibi meis litteris significem, aliud fere non habeo. Matutinas horas in Aristotelem ponimus: unius Ta Ethica sumus aggressi admonitu atque hortatu Octavii nostri, qui me litteris prudentissime et officiosissime scriptis quasi dormientem excitavit. Quod quoniam ille cum sua sponte tum, ut conicio, de tua sententia fecit, vigilando operam dabo, ut utrique vestrum, quorum iudicia plurimi aestimo, satisfaciam. Pransi, cum aliquid de historia strictim attigimus, eximus animi caussa et, quod ad vesperam temporis super est, valetudini damus. Abditi deinde in cubiculum, quae reliquae sunt ante coenam horae, eas Ciceronis lectione consumimus. Hac ego meorum studiorum ratione ita delector, ut eam vel omnibus omnium Regum fortunis anteponam et simul interdum solitudinem aliquam spectem, ubi hoc otio sine ulla interpellatione diutissime fruamur. Quod profecto efficiam, si me hoc emendandi veterum libros onere, quo nunc quidem valde premor, Deus aliquis levarit. Interim, quoniam hanc Spartam, quae obtigit, deserere sine ignaviae suspicione non possumus, tueamur eam atque etiam, si fieri potest, ornemus. Quo nunc in genere aliquantum laboramus, propterea quod ii, qui nascenti meae laudi favere debebant, hactenus obscure inviderunt, nunc aperte etiam adversantur. Sed non dubito, quin omnem malevolentiam virtutis ope aliquando superemus. Quare haec, etsi sunt molesta in primis atque acerba, tamen non efficient, ut mihi hoc otium minus iucundum, minusve dulce sit. Facio enim constanter, quod doctissimi viri praecipiunt, ut in litteris et in iis studiis omnia ponam, quae nos secundis rebus delectare, adversis etiam iuvare possunt. In qua sententia multo confirmor magis, cum recordor, id quod facio saepissime, quantae tibi curae meae rationes fuerint, qua me praesentem humanitate tractaris, quibus absentem officiis ornatum esse volueris, quae non videor mihi ullo pacto posse sustinere, nisi me totum iis artibus dedam, quae sunt non modo ad referendam, sed etiam ad illustrandam gratiam aptissimae. Quod quia me facere intelligis et quia, ut Octavianus scribit, non existimas mihi esse patiendum, quantum proficiam, confido te de tuo in me studio nihil detracturum; idque ut facias etsi non arbitror esse necessarium, tamen magnopere te rogo. Vale, IIII. Kal. Oct. Venetiis [MDXXXVI?].

Cum hanc epistolam iam complicarem, redditae sunt ab Octavio litterae, quarum prima pagella valde me perturbavit. Significabat enim te graviter laborare, sed tamen aliquantum sum recreatus, posteaquam in iisdem litteris ea, quae volebam, legi de corpore tuo non nihil allevato. Spero autem et confido brevi fore, ut tua prudentia et temperantia reliquiis morbi depulsis pristinam valetudinem consequaris. De qua si fiam certior, magna sane molestia liberabor. Iterum vale.