8 - Benedicto Accolto Cardinali Ferrariam (IV, 38).

Cum primum Venetias reverti, etsi eram et fessus aliquantum de via et eo morbo, qui me Ferrariae satis graviter afflixit, nondum plane levatus, tamen magnitudo meae in te observantiae tuaeque in me benevolentiae recordatio me adduxere, ut ad te scriberem. Quo genere officii quam mihi saepe apud te sit utendum, intelligo. Nam cum eo ipso die, quo mihi aditus ad tuam amicitiam patuit, de meis commodis et ornamentis non cogitare solum, sed agere etiam coeperis, omnino, si velim id, quod maxime velle debeo, quibus me studiis a pueritia dedidi, iis haberi non indignus, diligenter ineunda mihi ratio est, ut istam tuam ad me augendum tam propensam voluntatem plurimi apud me, et esse et semper fore significem. Id hoc tempore nisi litteris mittendis qua re alia consequar, non video. Facultatem maiorem si umquam nactus ero, arctissime complectar neque dimittam prius, quam tibi saltem aliqua ex parte persolvam. Quod interea a me deberi non solum non dissimulo, sed etiam apud omnes libentissime praedico. Quid enim mihi esse potest, non dicam honestius, sed gloriosius, quam te, virum omni genere virtutis excellentem, summa dignitate praeditum, acerrimi in hominibus cognoscendis iudicii, nullum officii genus aut studii, quod quidem ad meam sive utilitatem sive laudem pertineat, praetermittere? Mehercule nulla res fuit, quae nos ad probitatis et doctrinae opinionem commendare magis posset. Itaque, quod ante faciebam domestico tantum exemplo commotus, ut per eam viam, quam mihi pater meus tritam reliquisset, expedito cursu ad summam laudem gloriamque contenderem, id multo acrius facio nunc iudicio de me incitatus tuo. Cui vereor equidem, ut respondere possim, et est sane difficillimum. Sed tamen, quoniam ita tempus omne meum traduco, ut, quantum valetudinis ratio patitur, in litteris verser et quasi diuturnam sitim explere cupiens iisdem ex fontibus, unde illa fluxerunt, quae sunt laudum tuarum maxima, diligenter hauriam: non despero fore, ut et homines officia tua bene posita existiment et tu, qui tibi a me fructus debentur, eos non contemnendos aliquando percipias. Cuius rei maturitas dum veniat, est interea mei officii tui memoriam summa cum benevolentia sanctissime ac religiosissime colere, tuae vero humanitatis eam voluntatem, quam ad me iuvandum tua sponte contulisti, perpetuo retinere. Quorum alterum ego quam potero diligentissime faciam: alterum tu ut facias, propter incredibilem naturae benignitatem ne admonendus quidem es. Vale. Venetiis [MDXXXIX].