9 - P. Manutius Be. Accolto Ravennae Cardinali S.D.

Vereor, ne tu me putes in scribendo factum esse negligentem, etsi caussam meae cessationis ab Octavio, ut opinor, habes cognitam. Verumtamen fortasse enim tu ita existimes, nullam occupationem esse tantam, quae officii cursum debeat interrumpere. Sed noli credere me tam abundare ingenio, ut nullo proposito argumento facile, praesertim ad te, possim scribere, qui cum argumento mehercule vix possum. Quae res facit, ut etiam si mihi otium contingat, quod sane a discessu tuo nullum contigit, litteras tamen ad te minus saepe mittam. Nunc rei magnitudo fecit, ut in summis occupationibus haec tamen exararem. Antonium fratrem sic amo, ut debeo. Sed inter fratres pietas esse solet, suavitas non solet. De nobis hoc ne credideris. Amamus inter nos, ut fratres, vivimus, ut aequales. Itaque non facile dixerim, uter utri sit carior aut iucundior; nisi forte in hoc officio ideo ille me videtur vincere, quod a me, qui sum natu minor, vinci se non patitur. Hunc tibi non puto opus esse ut commendem, sed commendo tamen eoque studio, quo me intelligis et fratrem et talem fratrem debere commendare. Accidit, ut eum in negotio suo tua plurimum gratia iuvare possit. Quamobrem humanitate tua fretus adibit ad te et caussam tibi suam de mandato suo diligenter exponet. Quae si tibi probabitur, peto a te, ut aequissima in re fratrem meum tui studiosissimum auctoritate tua, quae apud omnes bonos maxima est, adiuvandum suscipias. Vale. Venetiis IX. Kal. Sext. [ante annum MDXLIV].