14 - [Ioanni Sturmio] Argentoratum (II, 21).

Nos hic, optime [Sturmi], ordiar a re tristi, quando laetae non suppetunt, annum habemus pestilentem et pulcherrimam civitatem quotidianus deformat aspectus mortuorum. Furere iam coepit morbus et insultat in omnes palam sine discrimine, qui antea repebat sensim et latenter nec fere quemquam nisi obscuri loci infimaeque sortis attingebat. Quare divina sunt imploranda remedia: humana quam iaceant, saepe docuit eventus. Vobis recte istic esse audio perpetuoque sit opto, tum ab huiusmodi morbo, qui non modo privatas domos exhaurit, verum etiam urbes devastat, tum a cunctis discordiis ac bellis et intestinis et externis. Te vero florere omni laude, valere auctoritate, valere gratia, esse unum, ad quem omnes confluant consilii auxiliique caussa nisi plurimum laeter, male sentiam de virtute, unde tibi ista fluxerunt, male etiam de me ipso, quia tuam vitae rationem probavi quidem semper, secutus autem sum, quatenus licuit. Licuit enim certe multo minus, quam volebam. Unum si addis, ut ingenium tuum, quo nullum vidi praestantius, languere non sinas et otii tui rationem constare velis, hoc est, ut aggrediaris ad scribendum illa praeclara, quae te audio tuis familiaribus esse pollicitum, aut, si iam habes instituta, perpolias nobiscumque et cum posteritate communices: nae tu, Sturmi, omnium fortunam vincis et solidum plane possides felicitatem. Equidem, quod ad me attinet, idem conor pro mea virili parte et haereo, quoad possum, in scribendo. Sed mea ratio quam non sit eadem, quae tua, cognosce. Valetudine sum ea, quae facile in morbos incurrat, imbecilla prorsus et incommoda. Itaque saepe in cursu institutorum meorum, cum maxime vellem, consistere sum coactus. Accedunt, quae temporis haud exiguam partem auferunt, salutationes multae multorum. In quibus videtur esse honor et est omnino quaedam species, sed valeat ambitio. Odi omnia, quae detrimentum studiis afferunt. Quid domestica? Non enim tantum a me pendent ii, qui meos intra parietes vivunt, uxor, liberi, familia, sed fratres quoque suas in me uno rationes habent positas: uterque meis consiliis, alter etiam meis opibus, quantulaecumque sunt, nititur ac sustentatur. Vides rerum mearum imaginem, ut in tabula depictam. Nec tamen obrui me sino fluctibus molestiarum, sed enitor saepe et consequor interdum, ut ex omnibus curis atque occupationibus emergam meque saltem per aliquot horas in portum recipiam litterarum. Quo si frui diutius liceret, in caelo essem. Quia non licet, hortor te, cui otii satis est, ingenii vero, scientiae, iudicii multo plus, quam mihi, ut haec omnia studiosorum ad utilitatem conferas. Quod si facies, gloriosum tibi erit ex ipsa re, quem video praestare posse maxima, ceteris non modo re, verum etiam exemplo fructuosum. Fortasse enim te praeeunte alii, quoquo modo poterunt, invitati laude subsequentur. Ego meas Antiquitates, etsi, ut ille ait, spissum opus est, aliquando tamen, ut spero, pertexam. Vale. Venetiis (MDLVI).