3 - Paulo Magnulo Patavium (IV, 52).

Putasti fore, ut ego te abeuntem litteris prosequerer? Non tu id quidem umquam. Convenerat enim, ut argumentum a te exspectarem. Argumentum igitur potest exspectare meus in te amor? Quo nihil uberius nec est nec umquam fuit. Itaque statim, ubi tu profectus es, cum me repentina quaedam voluntas excitasset, arripui calamum neque sum veritus, ut me scribentem sententia deficeret. Hui, quam multa iam nunc mihi veniunt in mentem. Sunt, quae possim scribere, levitates amatoriae. Quorum? inquis. Mecum habebo: neque tibi neque cuiquam edam. Volo enim parcere amicitiae, qua mihi sunt coniuncti, qui tam suaviter, ut ipsi putant, vivunt, ut ego sentio delirant. Sunt item skiamachiai quaedam et militaria munera populo data, taurorum venationes, saltatorum lusus, personatorum ineptiae. Quid quaeris? Sexcenta, quae mihi et benevolentia nostra suppeditat et familiaritas permittit, ut scribam. Quia tamen leviora sunt, omitto, ne gravem philosophum offendam. Porro de meis rebus quid exspectes, nihil est. Mutationem nullam fecerunt a discessu tuo. De te quae scire velim, haec sunt, quo modo redeuntem amici illi tui, libri scilicet, acceperint, num eo ipso die ad eorum consuetudinem te dederis, an potius, dum hae bacchationes defervescant, in hortis cum Epicuro, quam in gymnasio cum Aristotele velis vivere. Et, cum haec scripseris, adde verbum, si me amas, de pugiunculo illo tuo, quo ego te impeditum et alligatum ense cum vidi discedere, non tenui risum. Ac volui pungere te dicto, sed veritus sum, ne tu rustice me gladio. Epistolam habes iocationis plenam, qua te esse delectatum cognovero, si miseris ipse pleniorem. Vale [MDXXXIII?].