201 - De rege et rustico

Rusticus in silvis nutritus venit in urbem,

rusticior Fauno, rusticior Satyro.

En populus plena stetit hinc, stetit inde platea,

unaque vox tota, «Rex venit!», urbe fuit.

Rusticus insolita vocis novitate movetur,

quidnam ita respectet turba, videre cupit.

Rex subito invehitur, celebri praeeunte caterva,

aureus excelso conspiciendus equo.

Tum vero ingeminant, «Vivat rex!»: undique regem

attonito populus suspicit ore suum.

Rusticus «O ubi rex, ubi rex est?» clamat: at unus

«Ille» ait «est illo qui sedet altus equo.»

«Hiccine rex? Puto me derides» rusticus inquit.

«Ille mihi picta veste videtur homo.»