167 - De puella quae raptum finxit

Conspiceret solam iuvenis cum forte puellam,

et sibi oportunum crederet esse locum,

improbus invitam cupidis amplectitur ulnis,

basia et plus quam basia ferre parat.

Illa reluctata est, legemque irata minatur,

qua miser, effuso sanguine, raptor obit.

Institit ille tamen iuvenili ardore protervus,

nunc precibus satagit, nunc superare metu.

Non precibus, non illa metu superata reclamat.

Calce petit, mordet dente, manuque ferit.

Ira subit iuvenem iam paene libidine maior,

et ferus «O demens, siccine pergis?» ait.

«Per tibi ego hunc ensem iuro,» simul extulit ensem,

«Commoda ni iaceas, ac taceas, abeo.»

Ilico succubuit tam tristi territa verbo,

Atque «Age, sed quod agis, vi tamen» inquit «agis.»