263 - Gratulatur quod eam repperit incolumem quam olim ferme puer amaverat

Vivis adhuc, primis o me mihi carior annis,

redderis atque oculis Elisabetha meis!

Quae mala distinuit mihi te fortuna tot annos?

Paene puer vidi, paene reviso senex.

Annos vita quater mihi quattuor egerat, inde

aut duo defuerant aut duo paene tibi,

cum tuus innocuo rapuit me vultus amore,

vultus, qui quo nunc fugit ab ore tuo?

Cum quondam dilecta mihi succurrit imago,

hei, facies quam nil illius ista refert!

Tempora quae, tenerae nunquam non invida formae,

te rapuere tibi, non rapuere mihi:

ille decor nostros toties remoratus ocellos

nunc tenet a vultu pectora nostra tuo.

Languidus admoto solet ignis crescere flatu

frigidus obruerat quem suus ante cinis,

tuque facis, quamvis longe diversa priori,

ut micet admonitu flamma vetusta novo.

Iam subit illa dies, quae ludentem obtulit olim

inter virgineos te mihi prima choros;

lactea cum flavi decuerunt colla capilli,

cum gena par nivibus visa, labella rosis;

cum tua perstringunt oculos duo sidera nostros

perque oculos intrant in mea corda meos;

cum velut attactu stupefactus fulminis haesi,

pendulus a vultu tempora longa tuo;

cum sociis risum exhibuit nostrisque tuisque

tam rudis et simplex et male tectus amor.

Sic tua me cepit species: seu maxima vere

seu maior visa est quam fuit esse mihi;

seu fuit in causa primae lanugo iuventae

cumque nova suetus pube venire calor;

sidera seu quaedam nostro communia natu

viribus afflarant utraque corda suis;

namque tui consors arcani conscia pectus

garrula prodiderat concaluisse tuum.

Hinc datus est custos ipsisque potentior astris

ianua quos vellent illa coire vetat.

Ergo ita disiunctos diversaque fata secutos

tot nunc post hiemes reddidit ista dies --

ista dies, qua rara meo mihi laetior aevo

contigit, occursu sospitis alma tui.

Tu praedata meos olim sine crimine sensus,

nunc quoque non ullo crimine cara manes;

castus amor fuerat, ne nunc incestior esset,

si minus hoc probitas, ipsa dies faceret.

At superos, qui lustra boni post quinque valentem

te retulere mihi, me retulere tibi,

comprecor ut lustris iterum post quinque peractis

incolumis rursus contuar incolumem.