Vos mihi nunc
magnos partus ortusque beatos
Felicis pueri, quo pinguia culta vetusti
Naonis exultant,
quo Carnia tota superbit,
Dicite, Pierides.
Vos illum e matre cadentem
Excepstisque sinu
et vestris fovistis in ulnis
Et teneram molli
cinxistis baccare frontem.
Nec vero vos
tantum has accessistis ad oras,
Nec solae venistis
ad haec vos munera, Musae:
Affuit ipsa etiam
pariter, spargensque salubres
Pyxidos arcanae
succos, partusque dolores
Leniit et matrem
fetu Lucina levavit.
Affuit Idalio
veniens e colle Dione,
Nectare odorato
crines perfusa fluentes,
Assuetaeque leves
Charites ductare choreas.
Hae simul ambrosia
puerum lavere liquenti,
Et parvas tenui
cunas stravere ligustro.
Venit et undifluis
properans Naucelus ab antris,
Quem prope
caeruleo e fluctu formosa Metune
Ibat: eos circum
violasque rosasque rubentes
Vimineis nymphae calathis
et serta ferebant
Purpureo e narcisso, eque auricomo chrysantho.
Quae postquam totas passim sparsere per aedes,
Iucundoque domus late fragravit odore,
Protinus ecce
Iovis magni de limine Parcae,
Antiquae Parcae,
niveo queis corpore amictu,
Canaque Chaonia
velantur tempora quercu.
Hae postquam et
matrem complexae et fronte serena
Oscula iunxerunt
parvo felicia nato,
Candida versato
torquentes vellera fuso,
Fatidico tales
funderunt pectore voces:
«O fausto nimium caelo divisque benignis
Nate puer, cresce,
et dulces solare parentes,
Et fatis laetare
tuis. Tuque, optima mater,
Tuque, boni genitor pueri, quos omine dextro
Castus hymen quondam thalamo sociavit in uno,
Accipite haec laetis animis, neu posse moveri
Credite quae vero concordes ore canemus.
Qualis in aprico se tollit amaracus horto,
Quam studio solers omni formosa puella
Ipsa suos alit in lusus et lenibus undis
Irrigat, illa
leves paulatim surgit in auras
Pulchrior et
dulcem late diffundit odorem;
Sic puer augescens
primo se toilet in aevo,
Nec se quisquam
illi formoso conferet ore.
Mox ubi iam
validus teneris excesserit annis,
Tunc illum sacras
artes doctaeque docebunt
Aonides
princepsque chori formosus Apollo,
Illi et divini
latices Aganippidos undae
Et virides Haemi
saltus Pindique patebunt.
Mars quoque
bellipotens simul, et Tritonia virgo
Muneribus bellorum
et saevis instruet armis.
Doctior haud illo
quisquam seu cominus ense,
Seu sit opus
valida concurrere longius hasta,
Sive
inflectere equum, atque arctis compescere habenis,
Seu libeat laxare
et aperto currere campo.
O quoties medio ferventem in turbine belli
Conversae fugient acies, at percitus ille
Obvia quaeque metet infesto corpora ferro.
Non secus ac praeceps hiberno flumine torrens,
Cum tumidus late ac pluviis hiemalibus auctus
Proruit adversas insano vortice silvas,
Obstantesque trahit ripas, camposque per omnes
Cum sonitu ruit,
et rapido rotat omnia fluctu.
Fortunate
puer, numquam non victor in hostem
Bella geres,
magnique aequabis facta parentis.
Ille olim magnos
Gallorum stravit acervos,
Italaque hostili manarunt
arva cruore,
Tum, cum
caesa virum serpens per corpora Lyris
Aequoreas
cursum vix tandem invenit in undas.
Ille idem,
gelida cum gens immanis ab Arcto
Ausonios
passim se se effudisset in agros,
Audaces animos
ingenti strage repressit,
Alpinasque nives
Germano sanguine tinxit.
Nunc quoque
fallaces abrupto foedere Gallos
In Latios iterum
fines praedamque ruentes
Proteret, et
victos (divinis credite Parcis)
Italia expellet,
caeloque aequabit honores.
At tu, siqua tuo
restabunt bella parenti,
Ausoniam infenso
nec dum pacarit ab hoste,
Ipse tua fidens
animi virtute subibis
Haec primum, mox
externas egressus in oras
Implebis totum
factis audacibus orbem.
Te duce, et
Ausoniae rursum rediviva resurget
Gloria, et
antiquum late victricibus armis
Reddetur
Latio imperium. Tua signa timebunt
Una omnes passim
populi, quaque incidit alto
Aequore et Oceano
ferventes abluit axes,
Quaque coloratis
effert se Phoebus ab Indis.
Tum demum placida
contentus pace quiesces,
Saevaque mitescet
posito discordia ferro.
Aurea tum veniet
saeclis melioribus aetas,
Felicesque anni,
et Saturnia regna redibunt;
Tum Pax alma colet
terras, Astreaque virgo,
Immersumque gemet
Stygio scelus omne baratro.
Felices, qui tam laeto nascentur in aevo.
Tu vero, ante alias superis gratissima tellus,
Quam tanto divum genitor dignatur alumno,
Tu nitidas passim fruges arbustaque laeta,
Sponte tua nulloque hominum cogente labore,
Produces; humiles sudabunt mella genistae,
Incultique ferent candentia lilia vepres.
Finierant Parcae.
Tum Iuppiter aethere ab alto
Intonuit laevum,
et caeli de parte serena
Perspicuus
multo fulgor cum lumine fulsit.
|