Candida nympha olim, et Pani dilecta Lyceo,
Crinibus et culto
conspicienda sinu,
Nunc vox,
flebilibus quae semper maesta querelis
Desertos scopulos
deviaque antra colis,
Salve, Echo
officiosa. Tibi sub rupe cavata
Ipse ego
lanigeri ductor Acon pecoris
Constituam
umbrosum frondenti ex ilice lucum,
Molliaque ex
hedera serta virente feram.
Tu levibus allecta
modis silvestris avenae
Excipis e summo carmina nostra iugo;
Tu, quoties
querimur, duros miserata dolores
Nescio quid tristi flebile voce gemis.
Nec mirum, quod tu
lacrimis movearis amantum:
Perdidit, infelix,
te quoque durus Amor.
Ah misera, ipsa
quidem et strophio subnectis olenti,
Et longa molles
excolis arte comas.
Ipse puer cultus,
ipse omnes odit amores,
Insequiturque
vagas per iuga summa feras.
Quin humiles addis
voces, et verba precantis
Effugit, atque
omnes negligit ille preces.
Siste gradum,
immitis: non te violenta leaena,
Non curvo sequitur
dente timendus aper,
Sed quae candenti
facie niveisque papillis
Vel magno possit
nympha placere Iovi.
Haec aget et
celeres tecum per saxa lacaenas,
Eque suis tendet
retia rara plagis.
Siste gradum,
immitis: et quas nunc tendis ad undas
Effuge: causa tuae
fons erit ille necis.
Heu miserande
puer, tales ten solvere poenas,
Ten decuit tam
crudelia fata pati?
Magna parens, quae
cuncta leves producis in auras,
Totaque diverso
germine picta nites,
Quae passim
arboribus, passim surgentibus herbis
Sufficis omnifero
larga alimenta sinu,
Excipe languentem
puerum moribundaque membra,
Aeternumque tua
fac, dea, vivat ope.
Vivet, et ille
vetus Zephyro redeunte quotannis
In niveo
candor flore perennis erit.
Tu mecum socias,
Echo, coniunge querelas,
Et percussa novis
fletibus antra sonent.
Crudelis Telayra,
meos quid spernis amores?
Quid miseras surda
despicis aure preces?
Hei mihi, nulla
ovium tangit me cura mearum,
Ex quo me iste
tuus, perfida, torret amor.
It miserum pecus,
et seri sub vesperis umbras
Per se ipsi
redeunt in sua tecta greges.
Nec mihi iam niveo
complent mulctralia lacte,
Densaque permisso
vellere terga gerunt.
Quin etiam aucupii
studium, quo clarus habebar,
Languenti penitus
excidit ex animo.
Ite leves passim
silvis impune, volucres:
Cuncta novus nostra e mente fugavit amor.
Otia agunt pedicae, et lento lita vimina visco,
In tenebris amites, nexaque lina iacent.
|