37 - In Auroram

Dia Tithoni senioris uxor,

Quae diem vultu radiante pandis,

Cum genas effers roseas rubenti

praevia soli,

Roscidos ut nunc per agros vagari

Sub tuo adventu iuvat, et recentis,

Quae tuos semper comitantur axes,

excipere auras.

Sicca iam saevus calor uret arva,

Iam vagi aurarum levium silescent

Spiritus, iam sol rapidus furentes

exeret ignes.

Dum licet, laeti simul ite, amantes,

Dum licet, molles pariter puellae

Ite, flaventes vario capillos

nectite serto.

Nunc simul telis positis Amores

Matris haerentes lateri et decentes

Gratiae plenos referunt resecto

flore quasillos.

Per feros saltus, per iniqua lustra,

Undique occultas agitans latebras,

Fertur, et silvas varia ferarum

strage cruentat

Clara Latonae soboles: nitenti

Huic comae in nodum religantur auro,

Pendet aurata ex humeris pharetra:

pendet et arcus.

Circum eunt nymphae simul: illa cursu

Gaudet effusos agitare cervos,

Hanc iuvat certis iaculis fugaces

figere lyncas.

Nunc ab umbroso simul esculeto

Daulias late queritur, querelas

Consonum circa nemus et iocosa

reddit imago.