41 - Ad Venerem ut pertinacem Lalagem molliat

Diva, quae has caeli generatim in auras

Cuncta producis, cupidumque amorem

Undique infundens, facis ut perenne

saecla propagent;

Qua nihil laetum sine, amabile est nil

Nilque iucundum, sine qua nec ipsae

Gratae erunt cuiquam Charites, nec ipsa

blanda voluptas;

Dum tibi laetus reparatur orbis,

Dum per herbosos pecus omne campos

Vim tuam sentit, tibi plaudit omnis,

diva, volucris;

Dum nihil, quamvis rigidum, feroxque est,

Ossibus quod non penitus sub imis

Sit tua tactum face, quod tuos non

sentiat ignes,

Una erit flammarum et amoris expers?

Una secura his Lalage resistet?

Tange age ultrici, dea, pertinacem

tange flagello.

Quod si ita tanges, fera ut obstinatum

Applicet nostris animum querelis,

Nec preces ultra miseras superba

negligat aure,

Conseram laetam tibi, diva, myrtum,

Vancius qua se rosifer revolvit:

Hanc mero supplex, niveo et rigabo

lacte quotannis.

Hanc et immistae pueris puellae

Circum agent laetas pariter choreas,

Teque prima unam, simul ultima unam

voce canent te.

Te canent unam, volucremque natum

Qui ferox, duro et similis parenti,

Acer et flamma est, et agente certum

cuspide vulnus.

Spargam odoratas violas rosasque

Ipse ego, votique reus secabo

Grata torquatae ante tuas columbae

guttura flammas.