30 - Ad Canalem et Bembum

Canale optime, tuque Bembe, nostri

Amantissimi utrique, amati utrique

A me non minus atque utrique ocelli,

Quid rerum geritis? Valetis? Atque

Absentis memores sodalis estis?

Quid vestrae faciunt bonae Camenae?

Scripseruntne aliquid novi meum post

Discessum? Puto: namque quicquid oti

Per vestras datur occupationes,

Id vos in studiis bonis locatis.

Ad me mittite siquid edidistis,

Oro, nec socium bonum negate

Vestri participem leporis esse.

Sed quid cum Venere ipsa, amoribusque

Quam vobis bene convenit? Caletis?

Amatisne? Dei deaeque faxint

Et feliciter et bene ipsi ametis,

Quamque ego leviusque, leniusque.

Heu heu me miserum, mei sodales,

Quam saevo teneor furore! Quam mi

Totus, quam gravis incubat Cupido!

Non quod non amer: intimis medullis

Ardet me mea Hyella, perditeque,

Quantum quid pote perditissimum esse.

Verum hoc me excruciat magis: potiri

Mea nam vetitum mihi puella.

Quod si quando licet, nihil levatur,

Sed ferus magis excitatur ardor.

Nam cum nec saturum recedat inde

Cor mi, nec furor expleatur unquam

Caris basiolis papillulisque,

Atque his, qui miserum necant, ocellis,

Augescit magis, et magis. quid heu heu

Adverso paterer deo atque iniquo,

Si haec incommoda sunt secundo amore?