6 - De ratione librae

Miraris quicumque manere ingentia mundi
corpora, sublimi caeli circumdata gyro,
et tantae nullam moli intercedere labem,
accipe, quod mirere magis. Tenuissima tantis
principia et nostros non admittentia visus
parvarum serie constant conexa atomorum,
set solidum in parvis nullique secabile segmen.
Unde vigor viresque manent aeternaque rerum
mobilitas nulloque umquam superabilis aevo.
Divinis humana licet conponere. Sic est
as solidus, quoniam bis sex de partibus aequis
constat et in minimis paribus tamen una manet vis.
Nam si quid numero minuatur, summa vacillat
convulsaeque ruunt labefacto corpore partes,
ut, medium si quis vellat de fornice saxum,
incumbunt cui cuncta, simul devexa sequentur
cetera communemque trahent a vertice lapsum.
Non aliter libra est. Si defuit uncia, totus
non erit as nomenque deunx iam cassus habebit.
Nec dextans retinet nomen sextante remoto
et dodrans quadrante carens auctore carebit
divulsusque triens prohibet persistere bessem.
Iam quincunx tibi nullus erit, si gramma revellas.
Et semis, cui semis erit pereuntibus assis
partibus? Et cuius librae pars septima septunx?
Libra igitur, totum si nulla in parte vacillet.
Ponderis et numeri morumque operumque et aquarum
libra: nec est modulus, quem non hoc nomine signes.
Telluris, medio quae pendet in aere, libra est
et solis lunaeque vias sua libra cohercet.
Libra dii somnique pares determinat horas,
libra Caledonios sine litore continet aestus:
tu quoque certa mane morum mihi libra meorum.