|
220. Est autem, et praeter illam,
alia, quam nos attulimus, nova per numeros philosophandi institutio antiqua,
illa quidem et a priscis theologis, a Pythagora presertim, ab Aglaopheno, a
Philolao, a Platone prioribusque Platonicis observata. 221. Sed quae hac
tempestate, ut preclara alia, posteriorum incuria sic exolevit, ut vix vestigia
ipsius ulla reperiantur. 222. Scribit Plato in Epinomide,
inter omnes liberales artes et scientias contemplatrices praecipuam maximeque
divinam/137v/esse scientiam numerandi. 223. Querens item, cur homo
animal sapientissimum? Respondet: «Quia numerare novit». 224. Cuius sententiae et Aristoteles meminit in Problematis. 225.
Scribit Abumasar verbum fuisse Avenzoar Babilonii, eum omnia
nosse qui noverat numerare. 226. Quae vera esse nullo modo possunt, si per numerandi artem eam artem intellexerunt cuius nunc
mercatores in primis sunt peritissimi, quod et Plato testatur, exerta nos
admonens voce ne divinam hanc arithmeticam mercatoriam esse arithmeticam
intelligamus. 227. Illam ergo arithmeticam, quae ita extollitur, cum mihi
videar post multas lucubrationes exploratam habere, huiusce rei periculum
facturus, ad quator et LXX questiones, quae inter
physicas et divinas principales existimantur, responsurum per numeros publice
me sum pollicitus.
|