|
92. Multiplex profecto, Patres, in nobis discordia; gravia et intestina domi
habemus et plusquam civilia bella. 93. Quae si
noluerimus, si illam affectaverimus pacem, quae in sublime ita nos tollat ut
inter excelsos Domini statuamur, sola in nobis compescet prorsus et sedabit
philosophia: moralis primum, si noster homo ab hostibus indutias tantum
quesierit, multiplicis bruti effrenes excursiones et leonis iurgia, iras
animosque contundet. 94. Tum si rectius consulentes
nobis perpetuae pacis securitatem desideraverimus, aderit illa et vota nostra
liberaliter implebit, quippe quae cesa utraque bestia, quasi icta porca,
inviolabile inter carnem et spiritum foedus sanctissimae pacis sanciet. 95. Sedabit dyalectica rationis turbas
inter orationum pugnantias et sillogismo captiones anxie tumultuantis. 96.
Sedabit naturalis philosophia opinionis lites et dis[s]idia, quae inquietam
hinc inde animam vexant, distrahunt et lacerant. 97. Sed ita sedabit, ut
meminisse nos iubeat esse naturam iuxta Heraclytum ex bello genitam, ob id ab
Homero contentionem vocitatam. 98. Idcirco in ea veram quietem et solidam pacem
se nobis prestare non posse, esse hoc dominae suae, idest sanctissimae
th[e]ologiae, munus et privilegium. 99. Ad illam ipsa et viam monstrabit et
comes ducet, quae procul nos videns properantes: «Venite, inclamabit, ad me qui
laborastis; venite et ego reficiam vos; venite ad /134r/ me et dabo vobis pacem
quam mundus et natura vobis dare non possunt».
|