|
173. At vero cum his qui me huic provintiae imparem dicunt, difficilior est
mihi ratio defensionis: nam si parem me dixero,
forsitan inmodesti et de se nimia sentientis, si imparem fatebor, temerarii et
inconsulti notam videor subiturus. 174. Videte quas incidi angustias, quo loco
sim constitutus, dum non possum sine culpa de me promittere quod non possum mox
sine culpa non praestare. 175. Forte et illud Iob afferre possem spiritum esse,
spiritum esse in omnibus, et cum Timotheo audire: «Nemo contemnat
adolescientiam tuam». 176. Sed ex mea verius hoc conscientia dixero, nihil esse
in nobis magnum vel singulare; studiosum me forte et cupidum bonarum artium non
inficiatus, docti tamen nomen mihi nec sumo nec arrogo. 177. Quare et quod tam
grande humeris onus imposuerim, non fuit propterea quod mihi conscius nostrae
infirmitatis non essem, sed quod sciebam hoc genus pugnis, idest litterariis,
esse peculiare quod in eis lucrum est vinci. 178. Quo fit ut imbecillissimus quisque non detrectare modo, sed
appetere ultro eas iure possit et debeat. 179. Quandoquidem qui
succumbit beneficium a victore accipit, non iniuriam, quippe qui per eum et
locupletior domum, idest doctior et ad futuras pugnas
redit instructior. 180. Hac spe animatus, ego infirmus miles
cum fortissimis omnium strenuisssimisque tam gravem pugnam decernere nihil sum
veritus. 181. Quod tamen temere sit factum nec ne,
rectius utique de eventu pugnae quam de nostra aetate potest quis iudicare.
|