|
189. At superfluum inquiunt hoc et ambitiosum. 190. Ego vero non superfluo
modo, sed necessario factum hoc a me contendo, quod et si ipsi
mecum philo/136v/sophandi rationem considerarent, inviti etiam fateantur plane
necesse est. 191. Qui enim se cuipiam ex philosophorum
familiis addixerunt, Thomae videlicet aut Scoto, qui nunc plurimum in manibus,
faventes, possunt illi quidem vel in paucarum questionum discussione
suae doctrinae periculum facere. 192. At ego ita me
institui, ut in nullius verba iuratus, me per omnes philosophiae magistros
funderem, omnes scedas excuterem, omnes familias agnoscerem. 193. Quare, cum
mihi de illis omnibus esset dicendum, ne, si privati
dogmatis defensor reliqua posthabuissem, illi viderer obstrictus, non
potuerunt, etiam si pauca de singulis proponerentur, non esse plurima quae
simul de omnibus afferebantur. 194. Nec id in me quisquam damnet, quod me quocumque ferat tempestas deferar hospes. 195. Fuit enim cum ab antiquis omnibus hoc observatum, ut omne
scriptorum genus evolventes, nullas quas possent commentationes illectas
preterirent, tum maxime ab Aristotele, qui eam ob causam anagnostes,
idest lector, a Platone nuncupabatur, et profecto angustae est mentis intra
unam se Porticum aut Achademiam continuisse. 196. Nec potest
ex omnibus sibi recte propriam selegisse, qui omnes prius familiariter non
agnoverit. 197. Adde quod in una quaque familia est
aliquid insigne, quod non sit ei commune cum caeteris.
|