Cap.

 1 6  |    eleemosynam. Illa, conspicata saepius virum (erat enim formosus)
 2 10 |    prudenti, et is foris in agro saepius ob pecuniam debitam pernoctabat.
 3 16 |    corpore et ingenio crasso. Is saepius advocato secretario mandavit
 4 17 |   pinguis et corpulentus. Is cum saepius multo cibo et potu ventrem
 5 24 |        clamitans: «Ego,» inquit, saepius verba iterans, «vellem futui!»
 6 71 |    dicere quid esset, atque ille saepius id verbum iterasset, tanquam
 7 71 |      spoliasset aut peremisset: «Saepius,» inquit, «utraque in re
 8 73 |      Pater, cum filii ebrietatem saepius nequicquam redarguisset,
 9 83 |         die distulit. Alter vero saepius pretium dedit sequentibus
10 85 |          conjicere, et cum illam saepius molestasset, illa ad patronam
11 86 |      multo plura etiam, ab uxore saepius tibi recitata extiterunt.» ~
12 98 |    videri. Hoc quoniam accidisse saepius historiae prodiderunt, minus
13 101|   accepto. Cum vero nomen illius saepius referri in litteris necesse
14 103|         debitorem esse, repetens saepius nihil cuiquam se debere: «
15 106| doctissimus Cincius Romanus mihi saepius retulit rem haud contemnendam,
16 109|           cura medendi suscepta, saepius eodem malo aegros culpabat,
17 110|    peteret rem solutam. Ita, cum saepius se ad utriusque verba vertisset
18 110|           cum quidam nobis notus saepius in eadem re sententiam mutaret. ~
19 111|      consilii erat), clamaretque saepius ob rei novitatem, «Quid
20 116|          vociferante muliere, ac saepius dicente: «Mi vir, quomodo