Cap.

 1 15 |      sibi ea postulatio vellet, cur se asinum quam hominem mallet: «
 2 17 | immutans. Cum dicerent ceteri: «Cur non amplias vestem hanc
 3 19 |       ex astantibus militibus: «Cur tu,» inquit, «non et ad
 4 40 |         Alter nihil causae esse cur ploraret intelligebat; alter
 5 41 |      scitulus qui aderat puer: «Cur tu ergo,» ait, «tam grandem
 6 47 |    mulier, quaenam causa esset, cur, cum in coitu voluptatis
 7 51 | Interrogabat ille inter cetera, cur non egrederetur ad bellum
 8 52 | haerebat. Interrogatus a quodam cur adeo nutans ita saepe se
 9 58 |       solum Dantem, mirabantur, cur ante ipsum solummodo ossa
10 67 |         causam video,» inquit, «cur mihi mentula aegrius se
11 72 |      fuit. Cum peteretur ab eo, cur ibi reclusus esset: «Hic
12 109|   vestigio, tandem se percipere cur deterius se haberet aeger;
13 117|       modum trunci, permanere. «Cur non,» inquit illa, «viro