Cap.

 1 2  |     Recte hos,» inquit, «risit stultus Mediolanensis.» Cum narrari
 2 5  |         His verbis acquiescens stultus ille, quod Ecclesiae concesserat,
 3 9  |    amittetis.» Hoc intellecto, stultus homo ac loquax tandem retulit
 4 49 | supplicii adeo exquisitum, quo stultus ille ulturum se uxoris flagitia
 5 57 |        es et egenus, ego autem stultus et ignarus divitiis praesto?»
 6 80 |         inquit socius quidam, «stultus quidem diceris.» Tum ille: «
 7 84 |    dixit, et cum eam consolari stultus coepisset, ac si quid vellet
 8 90 |   paulum commoratus est, quoad stultus ac stipes ille unicum relictum
 9 105|        cum pluribus non esset, stultus ille, qui sibi de propria
10 109|        afflictabatur. Hic homo stultus ac rudis causam nesciens,