Cap.

 1 pref|               nostras confabulationes, tum ut res leves et viro gravi
 2 pref|           gravi indignas reprehendant, tum in eis ornatiorem dicendi
 3 2   |          accipitres ad aucupium alunt. Tum Paulus Florentinus: «Recte
 4 2   |           inquit, «et aucupii gratia.» Tum deinceps: «Vero hoc quod
 5 2   |           querquedularum et perdicum.» Tum alter: «Hi qui te comitantur,
 6 2   |    Quinquaginta aureorum,» affirmavit. Tum admiratus stultitiam Equestris
 7 5   |                alter vero superfluus.» Tum callida uxor, quae a Sacerdote
 8 6   |             honores assequi videantur: tum quidam ex astantibus dixit
 9 8   |          psallentes viros ac mulieres. Tum subridens Zucharus: «Isti,»
10 9   |              se acta erant singulatim. Tum dietim quo in loco hospitiove
11 10  |       insperatus rediit in crepusculo: tum illa, subito collocato subtus
12 10  |           portae oppidi clausae erant. Tum mulier: «Quid agis, infelix?
13 13  |               artis aspere increpavit. Tum ille, ut erat liberior in
14 19  | exhortationibus usus, excedebat pugna. Tum unus ex astantibus militibus: «
15 20  |               culpas?» ait Patriarcha. Tum ille: «Non me,» inquit, «
16 21  |            capite es,» inquit Urbanus. Tum ille: «Hoc idem,» inquit, «
17 23  |                et in discendo labores. Tum promptus ad lacessendum
18 24  |               cum ea in aquam caderet. Tum ridentes omnes, cum insaniae
19 25  |            quae serviunt indigentibus. Tum mulier quaedam supra Padum
20 27  |         quaesivit, percussori similis. Tum juvenis exterrita, id esse
21 30  |           rebus suis admodum adversam. Tum Nicolaus, vir doctissimus,
22 30  |               fere amentes et insanos, tum Angelotum quoque novimus
23 35  |               Hic Joannes Tomacellus», tum plures deinde Tomacellos
24 35  |       Tomacellos nominatim recensendo. Tum quidam facetus: «Hohe! permagnum
25 36  |              plus quam ingenio humano, tum in vita, tum praecipue in
26 36  |           ingenio humano, tum in vita, tum praecipue in morte. «Quidnam
27 36  |            reliquit, quos mecum tuli.» Tum Episcopus et testamentum
28 39  |             futurum poteris prodesse.» Tum Minacius: «Fac semper, ne
29 42  |         valeret, ne coitu fatigaretur. Tum mulier, licet morbo gravis: «
30 43  |             esse illum in virili sexu. Tum juvenis alacer: «Nequaquam,»
31 43  |                stultitiam increpabant. Tum illa: «Quid objurgatis?
32 47  |             mulieres quam illae viros? Tum illa: «Summa cum ratione
33 48  |            verbis: «Pax tibi,» inquit. Tum Bernardus: «Quid tu pacem
34 49  |           talium, negando se tuebatur. Tum vir inter clamandum: «Joanna,
35 50  |                ore turrim aspicientis. Tum histrio, post solis tandem
36 51  |          dimissus rediit in civitatem. Tum Redolphus sciscitans quid
37 56  |          Pierus asellum ire non posse. Tum descendens atque aratrum
38 57  |             ignarus divitiis praesto?» Tum Dantes: «Quando ego reperiam
39 58  |         solummodo ossa conspicerentur. Tum ille, ut erat ad respondendum
40 59  |              quam cedere ex sententia. Tum unus: «Mulier quaedam e
41 59  |               verbum illud continuans. Tum vir, ne amplius loqui posset,
42 60  |        adversus aquam proficiscebatur. Tum quidam admiratus, cum deorsum
43 61  |             ruri vitam nobiles ducant. Tum Dux, qui naturam hominis
44 63  |           inquit, «asini vos salutat.» Tum illa e vestigio: «Ohe!»
45 65  |              vinaria mutuo concederet. Tum ille inquit: «Do uxori expensas
46 71  |             spuisset in os desiliisse. Tum sacerdos, qui mores illius
47 75  |               sed nihil afferre lucri. Tum Redolphus «Ostendam tibi,»
48 78  |           alteram semel tamen attigit; tum, ne se spretam putaret,
49 78  |                 ne se spretam putaret, tum ut iterum rediret cum socia.
50 79  |             patulo adventantes canes.» Tum tremebunda Vulpes: «Valete,»
51 80  |               stultus quidem diceris.» Tum ille: «Hoc,» inquit, «permagni
52 82  |            vehementius angi videbatur. Tum Antonius Luscus, vir doctissimus,
53 84  |                brachia uxoris fricare. Tum illa, subapertis oculis,
54 85  |           mentula, nihil agere potuit. Tum exclamans uxor: «Eia,» inquit, «
55 85  |              ea rem habere potuisses.» Tum Miles: «Oh! Telda mi, per
56 88  |  circumstantibus quidnam ibi ageretur. Tum unus, nomine Petrus de Eghis: «
57 89  |        subligaculo contineri nequiret. Tum suspirans cum assurrexisset,
58 90  |         causamque morae percontabatur. Tum ille: «Atqui,» inquit, «
59 91  |              Razellum vero despiciens. Tum Razellus: «Hoc tibi,» inquit, «
60 92  |              infamia vitae vindicaret. Tum ille: «Ut suades,» inquit, «
61 100 |          diversis diversa probantibus. Tum quidam ad eam sententiam
62 100 |                tenera vehiculo egeret. Tum senex adolescentem asino
63 101 |            praefatum, ut dicam Paulum. Tum unus ex astantibus, litterarum
64 105 |             quaedam loqui velle dixit. Tum Regina cum hominem in remotius
65 105 |         Reginam concubitus postulavit. Tum illa, nihilo immutata, vultum
66 107 |                ut videbatur, cognovit. Tum illa, ad eum terrendum,
67 107 |          equidem te, insulse, decepi.» Tum ille: «Ut lubet,» intrepidus
68 109 |         altiori disciplina perciperet? Tum ille pro ejus in se observantia
69 109 |            aselli clitellam conspexit. Tum clamare coepit e vestigio,
70 113 |            pretii homines extolluntur. Tum Antonius Luscus: «Non est,»
71 113 |               dari Nobilis postulavit. Tum ridens Archiepiscopus hominis
72 117 |            lecto, et voluntati pares?» Tum illa: «Nescio, Domina, quomodo
73 120 |               quanti esset nosceretur. Tum alter, cui probe notus erat: «