|
Adolescens nobilis et forma
insignis duxit uxorem filiam Nerii de Paciis, Equitis Florentini, inter ceteros
suae aetatis egregii ac praestantis viri. Post aliquot dies, ut moris est,
adolescentula ad patrem revertitur, non alacris, aut jocunda, ut ceterae
assolent, sed maesta, ac vultu languido, intuens terram. Advocatam in cubiculo
clanculum rogat mater: «Nunquid res sint satis salvae?» «Ut vultis,» flens
juvencula respondit. «Non enim me viro desponsastis,» ait, «sed ei cui virilia
desunt: nihil enim aut parum habet ejus partis, propter quam fiunt matrimonia.»
Dolens admodum fortunam filiae, mater rem cum viro communicat. Deinde re, ut
fit, inter consanguineos mulieresque quae ad convivium aderant vulgata,
maestitia doloreque omnis impletur domus, cum non nuptam, sed suffocatam
adolescentulam egregiam forma dicerent. Supervenit postmodum vir, cujus gratia
convivium parabatur, et cum omnes vultu maerenti atque afflicto conspiceret,
miratus rei novitatem, quidnam novi accidisset rogabat. Nullus erat qui causam
doloris auderet fateri: unus tandem liberior ait dixisse puellam, mancum esse
illum in virili sexu. Tum juvenis alacer: «Nequaquam,» inquit, «erit haec causa
quae aut vos conturbet, aut convivium disperdat. Cito hoc purgabitur crimen.»
Cum in mensa omnes sederent viri pariter ac mulieres, sumptis jam fere cibis,
surgens adolescens: «Patres,» inquit, «sentio me culpari in ea re, cujus vos
testes esse an vera sit volo.» Deinde educto formae egregiae Priapo (vestibus
enim curtis tunc utebatur), ac supra mensam posito, omnes ad rei novitatem
magnitudinemque convertit, et, an culpandus aut rejiciendus esset, quaesivit.
Major mulierum pars, ut viris suis talis copia inesset, optabant. Viri
permulti se ab illo tali supellectili superari sentiebant, qui omnes in
adolescentulam conversi, graviter illius stultitiam increpabant. Tum illa:
«Quid objurgatis? aut quid me reprehenditis?» inquit.
«Asellus noster, quem ruri nuper conspexi, bestia est, et adeo» (extenso
brachio) «oblongum membrum habet: hic vir meus, qui homo est, non habet ejus
medietatem.» Credidit simplex puella, hominibus
longius quam bestiis ejusmodi membrum inesse debere.
|