|
Colloquebantur aliquando de pertinacia mulierum, quae ita quandoque perstant
animo indurato, ut se mori malint quam cedere ex sententia. Tum unus: «Mulier
quaedam e nostris,» inquit, «admodum viro contraria,
semper verbis ejus objurgando refragabatur, perstans in eo quod coeperat, ita
ut superior esse vellet. Habita semel cum viro gravi
altercatione, maritum pediculosum vocavit. Ille, ut verbum id
retractaret, uxorem verberibus contendebat, pugnis caedens ac calcibus.
Quo magis caedebatur, eo plus illa pediculosum appellabat. Vir
tandem verberando lassus, ut uxoris pertinaciam superaret, per funem in aquae
puteum demisit, suffocaturum se dicens, nisi verbis ejusmodi abstineret.
Instantius perseverabat, etiam in aqua mentum usque constituta, verbum illud
continuans. Tum vir, ne amplius loqui posset, in
puteum demersit, tentans si eam mortis periculo a verborum pertinacia posset
avertere. At illa, loquendi facultate adempta, etiam dum suffocaretur, quod
loqui nequibat, digitis exprimebat; nam manibus super caput erectis, atque
ungulis utriusque pollicis conjunctis, saltem quod potuit gestu, viro pediculos
objiciebat. Unguibus enim eorum digitorum pediculi a feminis occidi
consueverunt.»
|