|
Rusticum
adolescentem, qui Florentiae anserem deferebat venalem, conspicata mulier, quae
sibi faceta videbatur, ridendi hominis gratia rogavit, quanti anserem faceret. At ille: «Quod facillime,» inquit, «persolvas.»
«Quid est?» inquit mulier. «Unico,» ait ille, «coitu.» «Jocaris,» respondit
mulier, «sed domum ingredere, et de pretio conveniemus.» Ingressus domum, cum
perstaret in sententia, mulier pretio annuit. Verum cum superiores partes
egisset, petito ansere, rusticus se negat daturum; non enim se mulierem
subagitasse, sed se ab ea compressum dixit. Igitur, redintegrata pugna, munere
sessoris fungitur adolescens. Iterum ex conventu mulier cum anserem
postulasset, renuit adolescens, pari ratione se cum illa esse asserens; non
enim se pretium accepisse, sed repulisse injuriam illatam; nam se prius a
muliere subactum. Cum longior progrederetur contentio, superveniens vir
sciscitatur, quaenam haec sit controversia: «Cupiebam,» inquit uxor, «tibi
cenam opiparam parare, nisi hic maledictus impediret: convenerat enim mecum in
viginti solidis; nunc, postquam introiit domum, mutata est sententia, duos
amplius requirit.» «Eia,» inquit vir, «tam parva res impedit cenam nostram!
Accipe,» inquit, «quodlibet.» Ita rusticus pretium abstulit et concubitum
uxoris.
|