|
Cajetani, qui plebei sunt, ut plurimum navigio victum quaerunt. Nauclerus ex
eis admodum pauper, cum ad varia loca lucri causa,
relicta domi uxore juvencula, et tenui supellectile, navigasset, post quintum
ferme annum rediit. E navi e vestigio ad visendam
uxorem (quae interim viri reditum desperans cum alio convenerat), domum
proficiscitur. Ingressus, cum eam majori ex parte instauratam in meliusque
auctam vidisset, admiratus, uxorem quaesivit quo modo domuncula, antea informis, esset perpolita. Respondit
statim mulier, sibi in ea re ejus, qui omnibus fert opem, Dei gratiam affuisse:
-- «Benedicatur,» inquit vir, «Deus, pro tanto
hoc beneficio erga nos suo!» Videns insuper cubile, lectumque ornatiorem,
reliquamque supellectilem mundam ultra quam ferret uxoris condicio, cum
percontatus esset, unde illa quoque provenissent, et Dei
indulgentiam illa sibi subministrasse asseveravit: gratias iterum vir Deo egit,
qui tam liberalis in se fuisset. Eodem modo, et aliis quibusdam, quae nova domi et insueta videbantur, conspectis, cum largioris Dei
munificentiam affuisse diceret, virque ipse tam profusam erga se Dei
gratiam admiraretur, supervenit scitulus puer triennio major, blandiens (ut mos
est puerorum) matri. Conspicanti hunc marito sciscitantique quisnam puer esset,
suum etiam uxor respondit. Stupenti, quaerentique viro, unde se absente puer
provenisset, Dei quoque in eo acquirendo sibi astitisse gratiam mulier
affirmavit. Tunc vir indignatus divinam gratiam etiam in procreandis filiis
sibi adeo exuberasse: «Multas jam,» inquit, «gratias
Deo habeo agoque, qui tot cogitationes suscepit de rebus meis.» Visum est homini, Deum nimium curiosum fuisse, qui
etiam de comparandis, se absente, liberis cogitarit.
|