|
Ciriacus Anconitanus, homo verbosus et nimium loquax,
deplorabat aliquando, astantibus nobis, casum atque eversionem Imperii Romani,
inque ea re vehementius angi videbatur. Tum Antonius Luscus, vir
doctissimus, qui in coetu aderat, ridens hominis stultam curam: «Hic persimilis
est,» inquit, «viro Mediolanensi, qui, die festo, cum
audisset unum e grege cantorum (qui gesta heroum ad plebem decantant)
recitantem mortem Rolandi, qui septingentis jam ferme annis in proelio
occubuit, coepit acriter flere, atque inde, cum uxor domum reversum maestum ac
gementem vidisset, rogassetque quidnam accidisset novi: «Heu! mea uxor,» inquit, «defunctus sum!» «Mi vir,» uxor ait, «quid tibi adversi evenit? Solare, atque ad cenam veni.» At ille cum in gemitu perseveraret, neque
cibum vellet sumere, tandem instantius maeroris causam percontanti mulieri: «An
nescis,» respondit, «quae nova hodie audivi?» «Quaenam, vir?» uxor inquit. «Mortuus est
Rolandus, qui solus tuebatur Christianos!» Solata est mulier insulsam
maestitiam viri, et vix tandem ad cenam potuit illum perducere.»
|