|
Librarius meus, Joannes nomine, qui nuper ex ea regione
quam vocant Britanniam redierat, retulit mihi in cena ad octo Idus Octobris,
paenultimo Martini anno, quaedam miracula, quae se vidisse asserebat
homo doctus et minime mendax. Primum
est sanguinem inter Ligerim, Biturigas, et Pictones pluisse, exque ea pluvia
sanguine perfusos lapides videri. Hoc quoniam accidisse saepius historiae
prodiderunt, minus mirandum videtur. Quod sequitur, nequaquam credidissem, nisi
asseverantis jusjurandum accessisset. In festo Petri et Pauli Apostolorum, quod
est in mense Junii, ait quosdam messores in patria sua, cum pridie nescio quid
faeni in agro reliquissent, contempto die, ne faenum amitteretur, rediisse ad
metendum, quod unica hora effici potuisset. Sed Dei judicio messores diutius
vagatos esse per agrum metentes, neque aliud quicquam die noctuque agentes,
absque cibo et somno; neque vero pluribus diebus aut illos agrum exire, aut
alios ad illos ut sciscitarentur quidnam id sibi vellet, accedere potuisse, cum
multi circumstarent, fatuos illos existimantes. Vidisse se illos metentes librarius
asseruit; quid vero illis postea acciderit, nescire se dixit.
|