|
Cum cenaremus in palatio
Pontificis, nonnulli inter quos et Secretarii erant, orto sermone de eorum
ignorantia quorum doctrina omnis ac scientia pendet ex scriptis formulis, neque
earum causas afferunt, sed tantum dicunt sic scriptum superiores stylo
reliquisse; Carolus Bononiensis, vir admodum festivus, «Hi simillimi sunt,»
inquit, «Notarii cujusdam» (et nomen retulit) «concivis mei; ad quem cum duo
accessissent contractus venditionis inter eos conficiendi gratia, atque ille,
sumpto calamo, scribere incipiens quaesisset eorum nomina, et alter Joannes,
Philippus alter sibi nomen esse dixissent, respondit e vestigio Notarius, id
instrumentum (ita enim appellatur) confici inter se non posse. Quaerentibus
illis causam: «Nisi,» inquit, «venditor Conradus, emptor vero Titius vocetur»
(haec enim sola nomina in formulis suis didicerat), «rogari aut jure consistere
hic contractus nequit.» Cum vero se nomina mutare non
posse dicerent, ille in sententia perstaret, quoniam ita formulae suae continerent,
homines missos fecit, cum non auderent nomina immutare. Abierunt illi ad
alium relicto homine insulso, qui se crimen falsi subire existimavit, si
scripta in formulis suis nomina commutasset.»
|