|
Incidit etiam sermo inter jocandum de stultitia nonnullorum, qui Oratores
mittuntur ad Principes. Cumque aliqui nominati essent,
ridens Antonius Luscus: «Numquidnam,» ait, «audistis
temeritatem Florentini» (me intuens) «quem Populus Florentinus ad Joannam
Reginam quondam Neapolitanam destinavit? Franciscus is nomine fuit, Doctor
legum, licet admodum indoctus. Qui cum Reginae mandata quaedam exposuisset,
postridieque ad eam reverti jussus, audisset interim Reginam haud aspernari
viros, praesertim forma conspicuos, ad Reginam rediit,
multisque ultro citroque dictis, tandem se cum ea secretiora quaedam loqui
velle dixit. Tum Regina cum hominem in remotius conclave
advocasset, existimans aliquid esse occultius quod communicandum cum pluribus
non esset, stultus ille, qui sibi de propria forma plurimum persuaserat,
Reginam concubitus postulavit. Tum illa, nihilo immutata,
vultum hominis inspiciens: «Numquid,» ait, «hoc tibi
Florentini in mandatis quoque dedere?» Tacentem atque erubescentem Oratorem, ut
hujus rei mandatum afferret dicens, abire ab se absque indignatione jussit.
|