|
Vir doctissimus Cincius Romanus
mihi saepius retulit rem haud contemnendam, quam vicinus suus, minime insulsus
homo, sibi accidisse narrabat. Ea est hujus modi. Surrexerat is aliquando ad
lunae splendorem, existimans circa diluculum esse, cum nox esset intempesta, ut
proficisceretur ad vineam suam, prout est mos Romanis vineas diligenter colere.
Egressus porta Ostiensi (exitum enim a custodibus, ut
ea aperiretur rogarat), mulierem conspexit se praecedentem. Existimans vero aliquam esse quae devotionis gratia S. Paulum
visitaret, cum exarsisset in libidine, gradum properavit, ut eam consequeretur,
et, quoniam sola esset, id facilius se assequi putabat. Cum ad eam
appropinquasset, ad semitam e recta via divertit. Hic
homo celerius ambulavit, veritus ne mulieris
occasionem oblatam amitteret. Progressus paululum in diverticulum mulierem
comprehendit tacentem, ad terram stravit, cognovitque.
Quo facto, illa subito evanuit, relicto foetore sulphureo. Homo
in terra herbida se esse sentiens, paulum absterritus surrexit, domumque rediit.
Daemonis eam illusionem fuisse omnes arbitrabantur.
|