|
Medicus indoctus, sed versutus, cum infirmos, adhibito discipulo, visitaret,
tangens (ut moris est) pulsum, si quem graviorem
solito sensisset, culpam in aegrotum conferebat, asserens eum ficus, aut pomum,
aut quid aliud a se prohibitum comedisse. Quod cum saepissime
faterentur aegri, vir divinus videbatur, qui ita errores morbo laborantium
animadverteret. Hoc admiratus persaepe discipulus rogavit Medicum,
quonam modo, pulsu vel tactu, an alia quadam altiori disciplina perciperet? Tum
ille pro ejus in se observantia hoc arcanum reseraturum pollicitus: «Cum
pervenio in cubiculum aegroti,» ait, «circumspicio in
primis diligenter, si quid reliquiarum aut fructus cujuspiam, aut alterius rei
in pavimento supersit; veluti si castaneae, aut ficus corticem, vel nucis
testam, aut pomorum frusta, aut aliud quippiam viderim, conjector infirmum tale
quid ex his comedisse, et sic aegrotum incontinentia in morbis gravioribus
incuso, ut videar procul a culpa, si res deterius se habuerint.»
Haud multo post, discipulus, et ipse quoque, cura medendi suscepta, saepius
eodem malo aegros culpabat, asserens edendi formulam ab se datam excessisse, et
aliquid edisse, prout ex reliquiis conjectura assequi poterat. Semel ad rusticanum inopem hominem accessit, cui cum valetudinem
pristinam se e vestigio restituturum promisisset, si normam suam servaret, data
nescio qua portione, abscessit, postridie reversurus. Cum rediisset, graviori
morbo aeger afflictabatur. Hic homo stultus ac rudis causam
nesciens, cum huc atque illuc deflexisset oculos, nullasque ejusmodi reliquias
vidisset, aestuans animo, tandem sub lectulo aselli clitellam conspexit.
Tum clamare coepit e vestigio, tandem se percipere cur
deterius se haberet aeger; magnum excessum esse ab eo factum, quo mirabatur
illum minime mortuum esse; asinum quippe aegrum comedisse asserebat, existimans
sellam decocti asini, velut os carnis reliquias videri. In stultitia sua
deprehensus homo ridiculus multos ad risum excitavit.
|