|
Robertus ex Albiciorum familia, vir doctus et perhumanus, habebat famulum
quemdam insulsum, obliviosum, et ingenio tardo, quem ille
magis humanitatis quam utilitatis causa domi nutriebat. Hunc aliquando
cum certis mandatis misit ad amicum suum, Degum nomine, qui habitabat prope
Trinitatis pontem; ad quem cum accessisset, rogatus,
quidnam a patrono afferret novi, ille oblitus patroni verborum, veluti stupidus
ac cogitabundus, quid diceret haesitabat. Conspecta hominis, quem probe
noverat, taciturnitate, statim: «Scio,» inquit, «quid
velis,» et ostenso pergrandi lapideo mortario: «Cape hoc,»
ait, «et ad patronum tuum, nam id postulat, quamprimum feras.» Hunc Robertus
mortarium humeris ferentem a longe cum aspexisset, cogitans, quod erat id ad puniendam famuli oblivionem factum, cum appropinquasset:
«Malum tibi, insulse,» ait, «qui non recte verba mea
percepisti. Redi e vestigio, nam tam grande nolo, et
minusculum porta.» Ille sudans ac
pondere fessus, cum se errasse fateretur, ad amicum reversus, aliud quoddam
tertio reportavit. Hoc pacto insulsitas hominis est multata.
|