|
Quidam iturus Florentiam Praetor, qua die urbem introivit,
habuit de more in majori templo coram prioribus civitatis sermonem longum sane
et molestum; nam ordiri in suam commendationem coepit se fuisse Romae
senatorem, ubi quicquid ab se, itemque a reliquis in suam laudem honoremque
dictum factumve exstiterat, prolixo sermone explicavit. Exitum deinceps ex Urbe comitatumque recensuit:
primo die Sutrium contulisse se dixit, et quae ibi a se acta erant singulatim.
Tum dietim quo in loco hospitiove fuisset, ac quicquid ab eo gestum, quaque de
re esset narravit. Plures horae jam hac in narratione transierant, et nondum
pervenerat Senas. Cum omnibus sermonis odiosi longitudo infensa esset, neque
finis fieret dicendi, videbatur autem ille universum diem in his fabulis
consumpturus, et cum nox jam appropinquaret, tunc unus ex astantibus jocabundus
ad aurem Praetoris accedens: «Domine,» inquit, «hora jam tarda est, festinetis
iter oportet. Nam nisi hodie Florentiam intraveritis, cum hodiernus dies sit
vobis constitutus ad veniendum, officium hoc amittetis.» Hoc intellecto,
stultus homo ac loquax tandem retulit se Florentiam venisse.
|