|
Petrus contribulis meus olim mihi
narravit fabulam ridiculosam et versutia dignam muliebri. Is rem habebat cum
femina nupta agricolae haud multum prudenti, et is foris in agro saepius ob
pecuniam debitam pernoctabat. Cum aliquando amicus intrasset ad mulierem, vir
insperatus rediit in crepusculo: tum illa, subito collocato subtus lectum
adultero, in maritum versa, graviter illum increpavit, quod redisset, asserens
velle eum degere in carceribus: «Modo,» inquit, «Praetoris satellites ad te
capiendum universam domum perscrutati sunt, ut te abriperent ad carcerem: cum
dicerem te foris dormire solitum, abierunt, comminantes se paulo post
reversuros.» Quaerebat homo perterritus abeundi modum: sed jam portae
oppidi clausae erant. Tum mulier: «Quid agis, infelix? Si
caperis, actum est.» Cum ille uxoris consilium tremens quaereret, illa ad dolum prompta: «Ascende,»
inquit, «ad hoc columbarium: eris ibi hac nocte, ego ostium extra occludam, et
removebo scalas, ne quis te ibi esse suspicari queat.» Ille uxoris paruit
consilio. Ea, obserato ostio, ut viro facultas
egrediendi non esset, amotis scalis, hominem ex ergastulo eduxit, qui simulans
lictores Praetoris iterum advenisse, magna excitata turba, muliere quoque pro
viro loquente, ingentem latenti timorem incussit. Sedato
tandem tumultu, ambo in lectum profecti ea nocte Veneri operam dederunt; vir
delituit inter stercora et columbos.
|