|
Antonius Luscus, vir facetissimus
ac doctissimus, cum ei notus quidam litteras apud Pontificem expediendas
obtulisset, atque ipse in certo loco corrigere atque emendare jussisset; ille
autem postridie litteras easdem retulisset, veluti emendatas, inspectis
litteris: «Tu me,» inquit, «Jannotum Vicecomitem forsitan putasti.» Cum
quaereremus quidnam hoc dictum sibi vellet: «Jannotus,» ait, «olim Praetor fuit
noster Vincentinus, homo bonus, sed corpore et ingenio crasso. Is saepius
advocato secretario mandavit scribi epistolam ad Ducem Mediolani seniorem,
cujus particulam quamdam ipse dictitabat, quae spectabat ad caerimonias
verborum; reliqua committebat secretario, qui afferebat epistolam postmodum
scriptam. Eam Jannotus legendam sumens, statimque epistolam veluti inconditam
atque ineptam increpans: «Non bene est,» aiebat; «perge atque emenda.»
Secretarius, qui patroni sui stultitiam novit et mores, paulo post revertens,
et eamdem epistolam nihilo immutatam ferens, et correxisse se et rescripsisse
dicebat. Quam cum ille tanquam lecturus in manus sumeret, inspecta paululum
epistola: «Nunc bene se habet,» inquit, «vade et obsigna, atque ad Ducem
destina.» Hoc in omnibus suis facere consuevit.»
|