|
Commiserat olim Martinus Pontifex
Antonio Lusco litteras quasdam conficiendas, quas cum postmodum legisset,
jussit Pontifex illas legendas quoque deferri ad quemdam amicum nostrum, in quo
plurimum confidebat. Ille autem cum paulo esset in cena concalefactus a vino, litteras
penitus improbavit, et alium in modum componi jussit. Tunc Antonius Bartholomeo
de Bardis, qui aderat: «Faciam,» inquit, «in litteris meis, quod olim sutor in
farsitio, quod appellant, Joannis Galeatii Vicecomitis egit: cras antequam
edat, vel bibat, redibo, et litterae bene erunt.» Deinde percontanti quidnam
hoc esset Bartholomeo: «Joannes Galeatius Vicecomes,» inquit Antonius, «pater
senioris Ducis Mediolani, erat vir magnus, pinguis et corpulentus. Is cum
saepius multo cibo et potu ventrem farsisset, post cenam cum iret cubitum,
vocari ad se sutorem suum jubebat, quem acriter redarguens aiebat fecisse illum
sibi farsitium nimis arctum, mandabatque ampliari, ne sibi esset molestum:
«Factum erit,» aiebat sutor, «ut jubes: cras optime erit.» Deinde acceptam
vestem projiciebat ad perticam, nihil immutans. Cum dicerent ceteri: «Cur non
amplias vestem hanc quae nimium ventrem Domini urget?» hic: «Cras,» inquit,
«cum Dominus post digestionem surrexerit, ac ierit cacatum, vestis erit
amplissima.» Mane portabat farsitium, quo ille induto: «Nunc bene est,» dicebat, «nullo in loco me offendit.» Eodem modo Antonius
epistolam suam digesto vino placituram dixit.
|