69 - De Rustico Qui Anserem Venalem Deferebat

Rusticum adolescentem, qui Florentiae anserem deferebat venalem, conspicata mulier, quae sibi faceta videbatur, ridendi hominis gratia rogavit, quanti anserem faceret. At ille: «Quod facillime,» inquit, «persolvas.» «Quid est?» inquit mulier. «Unico,» ait ille, «coitu.» «Jocaris,» respondit mulier, «sed domum ingredere, et de pretio conveniemus.» Ingressus domum, cum perstaret in sententia, mulier pretio annuit. Verum cum superiores partes egisset, petito ansere, rusticus se negat daturum; non enim se mulierem subagitasse, sed se ab ea compressum dixit. Igitur, redintegrata pugna, munere sessoris fungitur adolescens. Iterum ex conventu mulier cum anserem postulasset, renuit adolescens, pari ratione se cum illa esse asserens; non enim se pretium accepisse, sed repulisse injuriam illatam; nam se prius a muliere subactum. Cum longior progrederetur contentio, superveniens vir sciscitatur, quaenam haec sit controversia: «Cupiebam,» inquit uxor, «tibi cenam opiparam parare, nisi hic maledictus impediret: convenerat enim mecum in viginti solidis; nunc, postquam introiit domum, mutata est sententia, duos amplius requirit.» «Eia,» inquit vir, «tam parva res impedit cenam nostram! Accipe,» inquit, «quodlibet.» Ita rusticus pretium abstulit et concubitum uxoris.