82 - Comparatio Antonii Lusci

Ciriacus Anconitanus, homo verbosus et nimium loquax, deplorabat aliquando, astantibus nobis, casum atque eversionem Imperii Romani, inque ea re vehementius angi videbatur. Tum Antonius Luscus, vir doctissimus, qui in coetu aderat, ridens hominis stultam curam: «Hic persimilis est,» inquit, «viro Mediolanensi, qui, die festo, cum audisset unum e grege cantorum (qui gesta heroum ad plebem decantant) recitantem mortem Rolandi, qui septingentis jam ferme annis in proelio occubuit, coepit acriter flere, atque inde, cum uxor domum reversum maestum ac gementem vidisset, rogassetque quidnam accidisset novi: «Heu! mea uxor,» inquit, «defunctus sum!» «Mi vir,» uxor ait, «quid tibi adversi evenit? Solare, atque ad cenam veni.» At ille cum in gemitu perseveraret, neque cibum vellet sumere, tandem instantius maeroris causam percontanti mulieri: «An nescis,» respondit, «quae nova hodie audivi?» «Quaenam, vir?» uxor inquit. «Mortuus est Rolandus, qui solus tuebatur Christianos!» Solata est mulier insulsam maestitiam viri, et vix tandem ad cenam potuit illum perducere.»