4 - Hendecasyllabi - Ad Stellam puellam

Dum furtim mihi das negasque ocellos
opponisque manum simulque rides,
post hinc et variat color per ora
et suspiria lassa sentiuntur,

stillatim mihi corda deliquescunt,
sudor tempora frigidus pererrat
et passim tremor ossibus vagatur,
ut sensus animum repente linquant,
ut fiam miser et beatus una.

sed iam plus solito nitescit aër,
iam lux candidior diem serenat:
cur ah, cur tenebrae repente nobis,
cur nox exoritur, nigrescit aura?
an sentis, miser, an miselle, sentis?

Stella est ad speculam, refulsit in te:
solem lumina victa pertimescunt.
o claras medio die tenebras,
o lucem sine nube nigricantem!