|
IRENAEUS
Dyscolopatrem adivi, et vidi, luctu perditum inveni.
PATRICIUS
Quae causa luctus?
IRENAEUS
Filium immerentem, ut aufugeret domo, inclementia pepulit sua.
PATRICIUS
Immerentem expulit! factum improbe.
IRENAEUS
In illo vestigando jam totus est, id unum cogitat, rogat, ut de illo, dum iter
facis, tu quoque diligenter et sollerter inquiras.
PATRICIUS
Inquiram, et perquiram; tu vide ut de iis solum quaearas ad te quae pertinent.
IRENAEUS
Istud videbo. Tune vero cognovisti de liberorum vita, et moribus.
PATRICIUS
Dixi tibi; omitte liberos meos, et res tuas age.
IRENAEUS
Dum res tuas ago, tum quoque ago meas. Amicitia et affinitate tibi sum conjunctissimus. Quam bene tua et tuorum
causa velim, non ignoras.
PATRICIUS
Mea sane causa, vir optime, qui discordiae facem aedibus inferas meis.
IRENAEUS
Superi! iniquitatem hominum! quid mihi vel tibi cum ista tua discordiae face?
PATRICIUS
Id scio quod me scire nescis.
IRENAEUS
Aperta loquere.
PATRICIUS
Quasi vero non tu Neophilactem instruxeris Philotae accusatorem et
subornaveris!
IRENAEUS
Ego Neophilactem instruxi et subornavi, quem nunquam arcane sum allocutus, quem
vix de facie novi.
PATRICIUS
Quem te non nosse fingis, sed nihil egisti. Non ita credulus est Patricius.
IRENAEUS
Scio te quaedam, et quibusdam non facile credere. Verum omittamus sane
Philotam, et de Eugenio...
PATRICIUS
De Eugenio ipso sile, et quiesce. Ille te verbis delusit malis, te sibi
benevolum, te Philotae infensum reddidit, sed brevi sentiet quo sua ipsum
fraus, quo perduxerit parta dolo benevolentia.
IRENAEUS
Quid ais?
PATRICIUS
Nihil. Videamus quid Philostorgus velit. Quid times ingredi, Philostorge?
|