Caput
1 II | anima neque caro, id est non homo, sed ursus forsitan qua
2 V | universa processerant; contra homo, ut dominus eorum, in hoc
3 V | hominem limum de terra: iam homo qui adhuc limus: Et insufflavit
4 V | flatum vitae et factus est homo, id est limus, in animam
5 V | finxit in paradiso. Adeo homo figmentum primo, dehinc
6 VI | exprimebatur, Christus cogitabatur homo futurus quod et limus, et
7 VI | supererit, ut honestius homo deum quam hominem deus finxerit?
8 VII | Quando? Cum factus est homo in animam vivam de dei flatu,
9 VII | argilla dicet figulo, id est homo deo; et si apostolus In
10 VII | vasculis: tamen et argilla homo quia limus ante, et testa
11 XIV | nostro iustum. Nisi enim homo deliquisset, optimum solummodo
12 XVI | tractari, eadem tamen ab eodem homo exterior appellatur, ille
13 XVI | animam capit et continet, homo vero de communione naturae
14 XIX | ignorantiam dei per quam homo mortuus deo non minus in
15 XXVI | erat sumpta et quae prior homo fuerat appellata, sicut
16 XXVI | sortita est, ut talis illuc homo revocetur qualis inde depulsus
17 XXXII| substantias destinetur ex quibus homo instructus est in quem destinatur.
18 XXXII| corporalia. Tam enim corpus homo quam et anima, ut non possit
19 XXXIV| minus facere <quam faciat homo>, cum etiam saecularium
20 XL | est Corinthiis, Nam etsi homo noster exterior corrumpitur,
21 XL | nec anima per semetipsam homo, quae figmento iam homini
22 XL | est, nec caro sine anima homo, quae post exilium animae
23 XL | inscribitur. Ita vocabulum homo consertarum substantiarum
24 XL | causa experitur. Nam et homo interior hic utique renovari
25 XL | laesuras, quibus corrumpitur homo exterior, ut leves et temporales
26 XL | animam. Adeo etsi corrumpitur homo exterior, non ut amittens
27 XLV | substantias, nec anima novus homo quia posterior, nec caro
28 XLV | non possunt. Si caro vetus homo, quando istud? A primordio?
29 XLIX | discere est. Primus, inquit, homo de terra choicus----id est
30 XLIX | limaceus, id est Adam: Secundus homo de caelo----id est sermo
31 XLIX | Christus, non alias tamen homo, licet de caelo, nisi quia
32 XLIX | ipse caro atque anima, quod homo, quod Adam. Nam et supra
33 XLIX | immo et supercaelestis, homo tamen qua caro atque anima,
34 XLIX | tempori loquitur in quo homo nulla alia substantia est
35 LI | Iesus ad dexteram patris, homo etsi deus, Adam novissimus
36 LII | id est servi dei qui vere homo est: Alia iumenti, id est
37 LII | Adsimilatus est, inquit, homo irrationabilibus iumentis:
38 LIII | in animam vivam. Si Adam homo primus, caro autem homo
39 LIII | homo primus, caro autem homo ante animam, sine dubio
40 LIII | operatum. Si enim et primus homo Adam caro non anima, qui
41 LIII | Christus ideo Adam quia homo, ideo homo quia caro non
42 LIII | ideo Adam quia homo, ideo homo quia caro non quia anima,
43 LIII | anima: sed carnis nomine homo uterque sunt: prior enim
44 LIII | primus alter novissimus homo, id est Adam, deputarentur.
45 LIII | sicut et rursus primus homo de terra et secundus de
46 LIII | caelo secundum spiritum, sed homo secundum carnem. Itaque
47 LIII | non animae, ut primus homo in animam vivam novissimus
48 LV | nihilominus, ut et totus homo in hoc aevo substantia quidem
49 LVII | cum cadaver? Quando magis homo debilis, nisi cum totus?
50 LIX | possidere non posse. Plane, si homo propter dispositionem futuram,
51 LXI | LXI. Sed accepisti, homo, os ad vorandum atque potandum:
52 LXI | dedicabatur, Non in pane vivet homo sed in dei verbo. ecce virtutis
53 LXI | temporali dispositione, nec homo tamen minus salvus est,
|