Caput

 1 II    |             cuius condicio Christum et hominem et filium hominis inscripserit.
 2 V     |               sermone----Faciamus enim hominem ante praemisit----et amplius
 3 V     |               possit dum fit a domino. Hominem autem memento carnem  proprie
 4 V     |              occupavit. Et finxit deus hominem limum de terra: iam homo
 5 V     |           animam vivam, et posuit deus hominem quem finxit in paradiso.
 6 VI    |             patris ad filium, Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem
 7 VI    |        similitudinem nostram: et fecit hominem deus, id utique quod finxit:
 8 VI    |               honestius homo deum quam hominem deus finxerit? Nunc et si
 9 XIV   |       congruentissimum est iudicium in hominem destinare de hoc ipso an
10 XIV   | repraesentatione constare: totum porro hominem ex  utriusque substantiae
11 XXVI  |             primordio sententia terram hominem pronuntiando ----Terra es
12 XXVI  |               terra, id quoque propter hominem, uti ille iuvetur sive laedatur
13 XXVI  |                in pane quidem victurum hominem? Sic Iudaei terrena solummodo
14 XXXII |            commentabitur, quasi non in hominem destinetur quod in istas
15 XXXII |         praedicatur? Aut enim nihil in hominem destinatur,  non liberalitas
16 XXXII |                resurrectio, aut, si in hominem destinatur, necesse est
17 XXXIV |            faciat, quid dicis perisse? Hominem sine dubio. Totumne an ex
18 XXXIV |           degustatione commissa, totum hominem elogio transgressionis inscripsit
19 XXXIV |             quam indignum deo dimidium hominem  redigere in salutem, paene
20 XXXIV |             fune deducere hac an illac hominem perditio  depostulet, dum
21 XXXIV |                ex quacunque substantia hominem perisse praesumpseris, ex
22 XXXIV |       acceperat nisi quod et induerat? Hominem sine dubio, carnis animaeque 
23 XL    |             Porro apostolus interiorem hominem non  tam animam quam mentem
24 XL    |        Ephesiis scribens in interiorem hominem habitare Christum, sensibus
25 XL    |                iam et ipsum interiorem hominem carni deputavit quem in
26 XL    |              quomodo exteriorem quidem hominem corrumpi allegarit, interiorem
27 XLV   |          apostolo deponere nos veterem hominem qui corrumpitur per concupiscentias
28 XLV   |                sensus et induere novum hominem qui secundum  deum conditus
29 XLV   |                 Sed  apostolus veterem hominem manifeste notat: Expone,
30 XLV   |       pristinam conversationem veterem hominem, non secundum alicuius substantiae
31 XLV   |             Igitur, qui carnem veterem hominem existimant cur non mortem 
32 XLV   |                ita pariter agnoscimus  hominem qui secundum pristinam conversationem
33 XLVII |            vita mundialis quam veterem hominem dicit confixum esse Christo,
34 XLVIII|              ipsi resurgemus. Quia per hominem, inquit, mors, et per hominem
35 XLVIII|          hominem, inquit, mors, et per hominem resurrectio: ut separaret
36 XLIX  |            substantias proinde veterem hominem interpretaremur carni et
37 LIII  |     auctoritate factum retexens primum hominem Adam in animam vivam. Si
38 LIX   |              et non dispositio propter hominem. Sedenim apostolus  scribens,
39 LX    |              prout gessit. Salvum enim hominem tribunal  dei exigit: salvum
40 LX    |              discere sufficit, an deus hominem saluti destinando carnem
41 LXIII |        Christum, qui et homini deum et hominem deo reddet, carni spiritum