XLII. [1] Horum demutationem ad Corinthios reddit
dicens, Omnes quidem resurgemus, non autem omnes demutabimur, in atomo, in
momentaneo motu oculi, in novissima tuba: sed illi scilicet soli qui
invenientur in carne: Et mortui, inquit, resurgent et nos demutabimur. [2] Hac ergo prius dispositione prospecta
reliqua revocabis ad superiorem sensum. Nam cum adicit, Oportet etenim
corruptivum istud induere incorruptelam et mortale istud induere
immortalitatem, hoc erit illud domicilium de caelo quod gementes in hac carne
superinduere desideramus, utique super carnem in qua deprehendemur, quia
gravari nos ait qui simus in tabernaculo, quod nolimus exui sed potius
superindui, uti devoretur mortale a vita, scilicet dum demutatur superinduendo
quod est de caelis. [3] Quis enim non
desiderabit dum in carne est superinduere immortalitatem, et continuare
vitam lucrifacta morte per vicariam demutationem, ne inferos experiatur
usque novissimum quadrantem exacturos? ceterum demutationem etiam post
resurrectionem consecuturus est inferos iam expertus. [4] Abhinc
enim iam definimus carnem omnimodo quidem resurrecturam, atque illam ex
demutatione superventura habitum angelicum suscepturam: [5] aut si in his solis qui invenientur
in carne demutari eam oportebit ut devoretur mortale a vita, id est caro ab
illo superindumento caelesti et aeterno, ergo qui mortui deprehendentur vitam
non consequentur, privati iam materia et ut ita dixerim esca vitae, id est
carne: aut necesse est recipiant eam et illi, ut et in ipsis mortale devorari
possit a vita, si vitam sunt consecuturi. [6] Sed
in mortuis, inquis, iam devoratum erit mortale istud. Non utique in
omnibus: quantos enim licebit vel pridianos inveniri, tam recentia cadavera ut
nihil in illis devoratum videri possit? [7] Utique
enim devoratum non aliud existimas quam interceptum, quam abolitum, quam
omni sensui ereptum, quod comparere omni genere cessaverit. Nec gigantum autem
antiquissima cadavera devorata constabit quorum crates adhuc vivunt: diximus
iam de isto alibi. [8] Sed et proxime
in ista civitate cum odei fundamenta tot veterum
sepulturarum sacrilega collocarentur, quingentorum fere annorum ossa
adhuc succida et capillos olentes populus exhorruit. Constat non tantum ossa
durare verum et dentes incorruptos perennare, quae ut semina retinentur
fructificaturi corporis in resurrectione. [9] Postremo
etsi tunc devoratum invenietur mortale in omnibus mortuis, certe a morte,
certe ab aevo, certe per aetatem, numquid a vita, numquid a superindumento,
numquid ab immortalitatis ingestu? [10] Porro
qui <ab> his ait devoratum iri mortale, ab aliis negavit: et utique hoc a
divinis viribus, non a naturalibus legibus perfici praestarique conveniet. [11] Ergo cum a vita habeat devorari quod
mortale est, id exhiberi omnifariam necesse est ut devoretur, et devorari
ut demutetur: si ignem dicas accendi oportere, non potes id per quod accenditur
alibi necessarium adfirmare alibi non. [12] Sic
et cum infulcit, Siquidem exuti non inveniemur nudi, de eis scilicet qui
non in vita nec in carne deprehendentur a die domini, non alias negavit nudos
quos praedixit exutos nisi quia et revestitos voluit intellegi eadem substantia
qua fuerant spoliati: [13] ut nudi
enim invenientur carne deposita vel ex parte discissa sive detrita----et
hoc enim nuditas potest dici: dehinc recipient eam, ut reinduti carne fieri
possint etiam superinduti immortalitatem: superindui enim nisi vestito iam
convenire non poterit.
|