XLV. [1] Sed
et rursus alia caecitate in duos homines impingunt, in veterem et in novum,
monente apostolo deponere nos veterem hominem qui corrumpitur per
concupiscentias seductionis, renovari autem spiritu sensus et induere
novum hominem qui secundum deum conditus est in iustitia et religione
veritatis, ut et hic ad duas substantias distinguendo, vetustatem ad carnem,
novitatem ad animam, corruptionem perpetuam veteri defendant, id est carni. [2] Porro si secundum substantias, nec anima
novus homo quia posterior, nec caro ideo vetus quia prior: quantulum enim
temporis inter manum dei et adflatum? [3] Ausim
dicere, etiam si multo prior anima caro, eo ipso quod anima impleri se
expectavit priorem eam fecit: omnis enim consummatio atque perfectio, etsi
ordine postumat, effectu anticipat: magis illud prius est sine quo priora non
possunt. [4] Si caro vetus homo, quando
istud? A primordio? atquin Adam novus totus, et ex novo vetus nemo. Nam
et exinde a benedictione geniturae caro atque anima simul fiunt sine calculo
temporis, ut quae simul in utero seminantur, quod docuimus in commentario
animae: [5] contemporant fetu, coaetant
natu: duos istos homines, sane ex substantia duplici, non tamen et aetate,
sic unum edunt dum prior neutra est. Citius est totos nos aut veteres aut novos esse: qua enim alterum possumus
esse, nescimus. [6] Sed apostolus
veterem hominem manifeste notat: Expone, enim inquit, secundum pristinam
conversationem veterem hominem, non secundum alicuius substantiae senium. Neque
enim carnem praecipit deponamus, sed quae et alibi carnalia ostendit,
opera non corpora accusans. [7] De
quibus et hic subicit, Deponentes mendacium loquimini veritatem
unusquisque ad proximum suum, quoniam membra alterutrum sumus. [8] Irascimini autem et nolite
delinquere: sol non occidat super iracundiam vestram, neque dederitis
diabolo locum. [9] Qui furabatur iam non
furetur, immo potius laboret operando manibus, ut habeat impertire
indigenti. [10] Omnis sermo turpis
non procedat ex ore vestro, sed qui sit optimus ad aedificationem fidei,
ut gratiam audientibus praestet. [11] Et
nolite contristare spiritum dei sanctum, in quo signati estis in
redemptionis diem. [12] Omnis amaritudo
et ira et clamor et blasphemia auferatur a vobis cum omni malitia: [13] estote autem in alterutrum benigni
misericordes, donantes invicem sicut et deus vobis donavit in Christo. [14] Igitur, qui carnem veterem hominem
existimant cur non mortem sibi properant ut vetere homine deposito
praeceptis apostoli occurrant? [15] Nos
enim, qui totam fidem in carne administrandam credimus, immo et per
carnem, cuius est et os ad proferendum optimum quemque sermonem et lingua ad
non blasphemandum et cor ad non indignandum et manus ad operandum et
largiendum, tam vetustatem hominis quam novitatem ad moralem non ad
substantialem differentiam defendimus. [16] Atque
ita pariter agnoscimus hominem qui secundum pristinam conversationem vetus
fuerit, eundem et corrumpi ita dictum secundum concupiscentias seductionis
quemadmodum et veterem secundum pristinam conversationem, non secundum
carnem per interitum perpetuum, ceterum salva carne tam salvum quam
eundem, utpote vitiosam disciplinam, non corpulentiam, exutum.
|