LV. [1] Quanquam
igitur resurrecturam carnem probantes hoc ipso non aliam resurrecturam probemus
quam de qua agitur, tamen singulae quaestiones et causae earum proprios quoque
flagitant congressus, licet aliunde iam caesae. [2] Interpretabimur
itaque plenius et vim et rationem demutationis, quae ferme subministrat
alterius carnis resurrecturae praesumptionem, quasi demutari desinere sit in
totum et de pristino perire. [3] Discernenda
est autem demutatio ab omni argumento perditionis: aliud enim demutatio
aliud perditio. Porro non aliud, si ita demutabitur caro ut pereat. Peribit autem
demutata, si non ipsa permanserit in demutatione quae exhibita fuerit in
resurrectione. [4] Quemadmodum enim
perit si non resurgit, ita et si resurgit quidem verum in demutatione
subducitur, aeque perit: aeque enim non erit ac si non resurrexerit. Et quam
ineptum si in hoc resurgit ut non sit, quae potuit non resurrexisse ne esset,
quia non esse iam coeperat. [5] Non
miscebuntur omnino diversa, mutatio atque perditio, operibus utique
diversa: perdit haec, illa mutat. Quomodo ergo quod perditum est mutatum non
est, ita quod mutatum est perditum non est. [6] Perisse
enim est in totum non esse quod fuerit: mutatum esse aliter esse est.
Porro dum aliter est, idipsum potest esse. Habet enim esse quod non omnino
perit: mutationem enim passum est, non perditionem. [7] Atque
adeo potest et demutari quid et ipsum esse nihilominus, ut et totus homo
in hoc aevo substantia quidem ipse sit multifariam tamen demutetur, et habitu
et ipsa corpulentia et valetudine et condicione et dignitate et aetate, studio
negotio artificio, facultatibus sedibus legibus moribus, nec quicquam tamen
amittat hominis, nec ita alius efficiatur ut cesset idem esse, immo nec alius
efficiatur sed aliud. [8] Hanc formam
demutationis divina etiam documenta testantur. Mutatur Moysi manus, et quidem ad instar emortuae
exsanguis et exalbida et frigida: sed et recepto calore et refuso colore eadem
caro et sanguis est. Mutatur postea et facies eiusdem incontemplabili
claritate: sed Moyses erat proinde qui non videbatur. [9] Sic
et Stephanus angelicum iam fastigium induerat: sed non alia genua in
lapidatione succiderant. [10] Dominus
quoque in secessu montis etiam vestimenta luce mutaverat, sed liniamenta
Petro agnoscibilia servaverat: ubi etiam Moyses et Helias, alter in imagine
carnis nondum receptae, alter in veritate nondum defunctae, eandem tamen
habitudinem corporis etiam in gloria perseverare docuerant. [11] De quo exemplo instructus et Paulus,
Qui transfigurabit, inquit, corpus humilitatis nostrae conformale
corpori gloriae suae. Quodsi et transfigurationem et conversionem in transitum
substantiae cuiusque defendis, ergo et Saul in alium virum conversus de corpore
suo excessit, [12] et ipse
Satanas, cum in angelum lucis transfiguratur, qualitatem suam amittit. Non
opinor. Ita et in resurrectionis eventu mutari converti reformari licebit
cum salute substantiae.
|