LIX. [1] Sed futurum inquis aevum alterius est dispositionis et aeternae: igitur huius aevi substantiam non aeternam diversa possidere non posse. Plane, si homo propter dispositionem futuram, et non dispositio propter hominem. [2] Sedenim apostolus  scribens, Sive mundus sive vita sive mors sive futura sive praesentia,  omnia vestra sunt, eosdem constituit heredes etiam futurorum.  Nihil tibi largitur Esaias dicens Omnis caro foenum, et alibi Et videbit omnis caro salutare dei: exitus, non substantias, distinxit. [3] Quis enim iudicium dei non in sententia duplici statuit salutis et  poenae? Omnis igitur caro foenum quae igni destinatur, et omnis caro videbit salutare domini quae saluti ordinatur. Ego me scio neque alia carne adulteria commisisse, neque nunc alia carne ad continentiam eniti. [4] Si quis est bina pudenda circumferens, potest  iam et demere foenum carnis immundae et solam sibi reservare quae visura sit domini salutare. [5] Sed cum idem prophetes etiam  nationes ostendat nunc deputatas velut pulverem et salivam, nunc speraturas et credituras in nomen et in brachium domini, numquid et de nationibus fallimur, et aliae quidem sunt crediturae aliae in pulverem deputatae, ex diversitate substantiae? [6] Sed et Christus  intra oceanum, et de isto caelo quod nobis incubat, verum lumen nationibus obfulsit: et ipsi Valentiniani hic errare didicerunt: nec alia erit forma nationum credentium nisi quae et non credentium, de carne de anima. [7] Sicut ergo easdem nationes non genere sed  sorte distinxit, ita et carnes, quae in ipsis nationibus una substantia est, non materia sed mercede disiungit.