LX. [1] Ecce autem, ut adhuc controversiam exaggerent carni, maxime eidem, de officiis quoque membrorum argumentantur, aut et ipsa dicentes permanere debere cum suis operibus et fructibus, ut eidem corpulentiae adscripta, aut quia constet decessura esse officia membrorum corpulentiam quoque eradunt, cuius scilicet perseverantia  credenda non sit utique sine membris, quia nec membra credenda sint sine officiis. [2] Quo enim iam, inquiunt, spelunca haec  oris et dentium statio et gulae lapsus et compitum stomachi et alvei gurges et intestinorum perplexa proceritas, cum esui et potui locus non erit? Quo huiusmodi membra admittunt subigunt devolvunt dividunt digerunt egerunt, quo manus ipsae et pedes et operarii quique artus, cum victus etiam cura cessabit? [3] Quo  renes conscii seminum, et reliqua genitalium utriusque sexus, et conceptuum stabula et uberum fontes, decessuro concubitu et fetu et educatu? Postremo quo totum corpus, totum scilicet vacaturum?  [4] Ad haec ergo praestruximus non oportere committi  futurorum atque praesentium dispositiones, intercessura tunc demutatione: et nunc superstruimus officia ista membrorum necessitatibus  vitae huius eo usque consistere donec et ipsa vita transferatur  a temporalitate in aeternitatem, sicut animale corpus in spiritale,  dum mortale istud induit immortalitatem et corruptivum istud incorruptelam. [5] Et ipsa autem liberata tunc vita a  necessitatibus, liberabuntur et membra ab officiis: nec ideo non erunt  necessaria: licet enim officiis liberentur, sed iudiciis detinentur ut quis referat per corpus prout gessit. [6] Salvum enim hominem tribunal  dei exigit: salvum vero sine membris non licet, etenim ex quorum non officiis sed substantiis constat, nisi forte et navem sine carina sine prora sine puppi sine compaginis totius incolumitate salvam adseverabis. [7] Et tamen navem, procella dissipatam vel carie  dissolutam, redactis et recuratis omnibus membris eandem saepe  conspeximus etiam titulo restitutionis gloriantem: de dei artificio et arbitrio et iure torquebimur? [8] Porro si dives dominus et liberalis,  adfectui aut gloriae suae praestans solam navis restitutionem, hactenus eam voluerit operari, idcirco tu negabis necessariam illi compaginem pristinam ut exinde iam vacaturam, cum soli saluti navis sine operatione conveniat? [9] Igitur hoc tantummodo discere sufficit, an deus hominem saluti destinando carnem destinarit, an eandem velit denuo esse. Quam non debebis ex futura membrorum vacatione praescribere denuo esse non posse: licet enim esse quid denuo et nihilominus vacare. Nec potest autem dici vacare si non sit. Atenim si sit, poterit et non vacare: nihil enim apud deum vacabit.