VII. [1] Sed ne dilutior videatur auctoritas carnis
quia non et ipsam proprie manus divina tractavit sicut limum, quando in hoc
tractaverit limum ut postmodum caro fieret ex limo carni utique negotium
gessit. [2] Sed adhuc velim discas
quando et quomodo caro floruerit ex limo. Neque enim, ut quidam
volunt, illae pelliciae tunicae quas Adam et Eva paradisum exuti induerunt,
ipsae erunt carnis ex limo reformatio, cum aliquanto prius et Adam
substantiae suae traducem in feminae iam carne recognoverit----Hoc nunc
os ex ossibus meis et caro ex carne mea----et ipsa delibatio masculi in feminam
carne suppleta sit, limo opinor supplenda si Adam adhuc limus. [3] Obliteratus igitur et devoratus est limus
in carnem. Quando? Cum factus est homo in animam vivam de dei flatu, vaporeo
scilicet et idoneo torrere quodammodo limum in aliam qualitatem, quasi in
testam ita et in carnem. [4] Sic et
figulo licet argillam temperato ignis adflatu in materiam robustiorem
recorporare et aliam ex alia stringere speciem, aptiorem pristina et sui
iam generis ac nominis. [5] Nam etsi
scriptum est, Numquid argilla dicet figulo, id est homo deo; et si
apostolus In testaceis ait vasculis: tamen et argilla homo quia limus ante, et
testa caro quia ex limo per adflatus divini vaporem. [6] Quam
postea pelliciae tunicae, id est cutes, superductae vestierunt: usque
adeo, si detraxeris cutem nudaveris carnem. Ita quod hodie spolium efficitur si
detrahatur, hoc fuit indumentum cum superstruebatur. Hinc et apostolus circumcisionem
despoliationem carnis appellans tunicam cutem confirmavit. [7] Haec
cum ita sint, habes et limum de manu dei gloriosum, et carnem de adflatu
dei gloriosiorem, quo pariter caro et limi rudimenta deposuit et animae
ornamenta suscepit. [8] Non es
diligentior deo, uti tu quidem Scythicas et Indicas gemmas et rubentis maris
grana candentia non plumbo non aere non ferro neque argento quoque oblaquees
sed delectissimo et insuper operosissimo de scrobibus auro, vinis item et
unguentis pretiosissimis quibusque vasculorum prius congruentiam cures, proinde
perspectae ferruginis gladiis vaginarum adaeques dignitatem, deus vero
animae suae umbram, spiritus sui auram, oris sui operam, vilissimo alicui
commiserit capulo et indigne collocando utique damnaverit. [9] Collocavit
autem, an potius inseruit et inmiscuit carni? Tanta quidem concretione ut
incertum haberi possit utrumne caro animam an carnem anima circumferat, utrumne
animae caro an anima adpareat carni. [10] Sed
etsi magis animam invehi atque dominari credendum est ut magis deo
proximam, hoc quoque ad gloriam carnis exuberat quod proximam deo et continet
et ipsius dominationis compotem praestat. [11] Quem
enim naturae usum, quem mundi fructum, quem elementorum saporem non per
carnem anima depascitur? Quidni? Per quam omni instrumento sensuum fulta
est, visu auditu gustu odoratu contactu: per quam divina potestate respersa
est, nihil non sermone prospiciens vel tacite praemisso. Et sermo enim de
organo carnis est. [12] Artes per
carnem, studia ingenia per carnem, opera negotia officia per carnem, atque adeo
vivere totum animae carnis est ut non vivere aliud non sit animae quam a carne
divertere. Sic etiam ipsum mori carnis est, cuius et vivere. [13] Porro
si universa per carnem subiacent animae, carni quoque subiacent: per quod
utaris, cum eo utaris necesse est. Ita caro, dum ministra et famula animae
deputatur, consors et coheres invenitur: si temporalium, cur non et
aeternorum?
|