XXXIII. [1] Satis haec de prophetico instrumento. Ad evangelicum nunc provoco, hic quoque occursurus prius eidem astutiae eorum qui proinde et dominum omnia in parabolis pronuntiasse contendunt quia scriptum sit, Haec omnia locutus est Iesus in parabolis et sine parabola non loquebatur ad illos, scilicet ad Iudaeos: [2] nam et  discipuli, Quare aiunt in parabolis loqueris illis?, et dominus, Propterea in parabolis loquor ad eos ut videntes non videant et audientes non audiant, secundum Esaiam. [3] Quodsi ad Iudaeos in  parabolis, iam non ad omnes: si <non> ad omnes in parabolis, iam non semper nec omnia parabolae, sed quaedam cum ad quosdam, ad quosdam autem dum ad Iudaeos: nonnunquam plane et ad discipulos. [4] Sed quomodo referat scriptura considera: Dicebat  autem et parabolam ad eos. Ergo et non parabolam dicebat: quia non notaretur cum parabolam loquebatur si ita semper loquebatur. [5] Etiam et nullam parabolam non aut ab ipso invenies edissertatam,  ut de seminatore in verbi administrationem, aut a commentatore evangelii praeluminatam, ut iudicis superbi et viduae instantis ad  perseverantiam orationis, aut ultra coniectandam, ut arboris fici dilatae in spem ad instar Iudaicae infructuositatis. [6] Quodsi nec  parabolae obumbrant evangelii lucem, tanto abest ut sententiae et definitiones, quarum aperta natura est, aliter quam sonant sapiant. Definitionibus autem et sententiis dominus edicit sive iudicium sive regnum dei sive resurrectionem. [7] Tolerabilius erit, inquit, Tyro et  Sidoni in die iudicii: et, Dicite illis quod adpropinquaverit regnum dei: et, Retribuetur tibi in resurrectione iustorum. [8] Si nomina  absoluta sunt rerum, id est iudicii et regni dei et resurrectionis, ut nihil eorum in parabolam comprimi possit, nec ea in parabolas compellentur quae ad dispositionem et transactionem et passionem  regni Iudaici et resurrectionem praedicantur, atque ita corporalia defendentur ut corporalibus destinata, id est non spiritalia quia non figurata. [9] Nam et ideo praestruximus tam corpus animae  quam et carnis obnoxium esse mercedibus pro communi operatione  pensandis, ne corporalitas animae occasionem subministrans figurarum corporalitatem carnis excludat, cum utramque participem  et regni et iudicii et resurrectionis oporteat credi. [10] Et nunc eo  pergimus uti corporalitatem carnalem proprie demonstremus a domino significari in omni resurrectionis mentione, salva animali quam et ipsam pauci receperunt.